Het is nu 82 dagen geleden dat ik de deur van mijn kantoor achter me dicht trok en ik heb het nog geen moment gemist. Hier en daar iemand die voor het leven goeie kennis of vriend zal blijven maar anders niets of niemand.
Vooral de opgefokten niet, meestal juist diegenen die het minst te bieden hadden als er geen licht op hen scheen. Ook diegenen die het actiefst waren in commentaar achter je rug maar nooit in je gezicht. Tjeven van de hoogste orde. Ik mis ook geen missie, geen visie, geen strategie voor zover ze er eigenlijk ook al waren. Ze veranderden teveel om er nog van wakker te liggen. Ik mis ook de motivatie-, coaching- en evaluatiespelletjes voor volwassen niet. Vooral niet omdat de meesten die er in betrokken waren hun korte broek van de jeugdbeweging of papschool niet ontgroeid waren.
Ook van de zoveel km file op de wegen lig ik niet meer wakker. Eenmaal opgelost heb ik alle ruimte om me te verplaatsen met auto of motor.
Het is zalig zelf in te vullen wat je wil, je eigen visie, missie en strategie te hebben en ze ook aan te passen als het klopt om met jezelf en je geliefden in vrede leven en enkel om te gaan met wie het echt de moeite is...