Thuis

Havana begint zowaar een beetje op "thuiskomen" te lijken...
Toffe stad, altijd boeiend.
Goeie gids natuurlijk.

Genoeg

Wonderbaarlijk hoeveel wij denken te moeten hebben zonder erbij stil te staan hoeveel balast we wel meesleuren daardoor. Hoe meer je hebt, voor des te meer je moet zorgen.

Te weinig is natuurlijk nog erger maar net genoeg is waarschijnlijk beter voor je gemoedsrust.

Als je maar beseft dat net genoeg voldoende is.

Er mee kunt leven.

Pergolesi

Je ziet dat je dicht tegen de evenaar zit aan de snelheid waarmee de dag overgaat in de nacht. Volgens de app op mijn iPad om 18h19 vandaag en je kunt er je klok op gelijk zetten.

Nu weer op het terras op de eerste etage van de woning van E. Het heeft iets tegennatuurlijks om in die zwoele Caraïbische winteravond met toch om en bij de 25 graden met de koptelefoon naar de Stabat Mater van Pergolesi te luisteren. Opnieuw dat vreemd gevoel van balans en evenwicht dat me overvalt. Vreemd zeg wel.

Morgen weer voor een 3-tal dagen naar Havana. Stad van mijn hart ondertussen. Door E. , dat wel. Genieten van wat je overkomt, op het moment dat je dat kan.

Wat volgt zien we wel. Dat heb ik dan toch geleerd in dit leven.

Baat

Het vergt veel meer moed en onbaatzuchtigheid om te delen vanuit armoede dan vanuit rijkdom en overdaad.

Rust

Vreemd welke rust ik hier ken, ver uit mijn biotoop nochtans.

Op het balkonterras van E. met enkel een zachte bries, wat verre geluiden en verder niets.

De vraag is natuurlijk als je in die andere cultuur tevreden kunt blijven.

Wanneer heimwee dit gevoel kan overstijgen.

Ik weet het niet.

Sereen

Ik voel opnieuw die sereniteit in mijn geest en hart.
De sereniteit die me overkomt als ik alles wat ik kon en moest doen heb gedaan.
Dat ik niets méér kan doen dan in mijn -beperkte- macht ligt.
Een "ainsi soit-il" zonder berusting maar met het besef van de beperktheid van het ik, van het zijn.
Met een gevoel van "op hoop van zegen".

De wereld, mijn wereld.

Geen echt mooie dag vandaag.
Een van de vrienden die me het nauwst aan het hart liggen, een brother in arms, heeft niet zo'n goed nieuws gekregen. Volgende week verder en dieper onderzoek. Bang afwachten dus en hopen dat het ofwel niet zo erg is ofwel in de groep van goed gekende en te behandelen aandoeningen zit.
Ondertussen draait de wereld verder. Enkel als je persoonlijk betrokken wordt of van dichtbij geconfronteerd wordt besef je dat die wereld zich niets van enkelingen aantrekt.
Wat men er ook mag van denken.

Doel

Ik ben veel alleen,

maar ik heb iets om voor te leven.
Niet eenvoudig, niet dichtbij,
maar daardoor zo boeiend, zo intens.
Voor minder wil ik niet leven.

Niets

Als je alles weet valt er niets meer te ontdekken.

Pas

Je weet maar pas als je het niet meer bent,

hoe goed je wel was.

Bezig

Als je alleen bent moet je goed voor jezelf zorgen.

Ook dat houd je bezig ;-). .

Verhaal

Moet ik je nog eens een verhaaltje vertellen?

Weer een van de jouwe zeker?

Ja, maar het is wel een speciaal.

Ok, als het maar niet te lang duurt.

Wel, er was eens een ...