Ondergaande zon

Het is soms best heel eenzaam zonder B. Ik ga ermee slapen en ik sta ermee op met de gedachte aan haar niet meer zijn. Eigenlijk kan niets of niemand haar vervangen. Ik heb trouwens ook de behoefte niet om dat te doen.
Nogal wat mensen denken dat ze een leegte kunnen opvullen door iets anders in de plaats te stellen. Door snel snel lid te worden van een of andere club van gelijkgestemden (gelijkgestoorden zei ik bijna) en te hopen dat je eenzaamheid daar zal verholpen worden. Je maakt enkel jezelf iets wijs en komt er meestal nog bekaaider uit omdat niemend in een dergelijke omgeving complementair kan zijn want ze voelen allen hetzelfde gemis.
Ik kijk nu naar de ondergaande zon helemaal in de verte, over onze tuin en de weiden heen en ik voel B. heel dichtbij. Omdat ze dat ook zo mooi vond.
Net zoals het concert voor orgel en orkest nr. 3 van Georg Friedrich Händel dat nu op de achtergrond speelt, en ik voel me niet eenzaam.

Georg Friedrich Händel (1685-1759)Concert voor orgel en orkest nr.3, HWV.291, op.4, nr.3 in g kl.t

Zielenpoot

"Zielepoot" was het woord dat ik zocht, niet mocht vergeten.
Blijkt nu correct "zielenpoot" te zijn.
De grond van het woord slaat op "zielig".
Wat ik tenvolle onderschrijf.

De Onschuld

Ik denk aan die tijd van idealen
Aan die tijd waarin alles kon
toen de wereld nog verdeeld was
In oost en west
Het was zo duidelijk wie goed was
En zo duidelijk wie slechte
Maar nu de waarheid aan het licht komt
Er bestaat geen goed of slecht
Dan weet ik wat het is
Dan dringt het tot me door
Het is niet de wereld
Maar ik die de onschuld verloor

Wanneer wanneer kwam dat moment
Wanneer vond dat plaats
Wanneer ben ik onderweg
Ik geloofde in waarheid
Ik geloofde in heldendom
Ik geloofde in vriendschap
En dacht dat eerlijkheid bestond
Maar natuurlijk ik leefde in dromen
Ik wou dat ik dat nog kon
Soms heel even als ik naar jou kijk
Zie ik dat het ooit bestond
Dan weet ik wat het is
Dan dringt het tot me door
Het zijn niet de anderen
Maar ik die de onschuld verloor

Wanneer wanneer kwam dat moment
Wanneer vond dat plaats
Wanneer ben ik onderweg
de onschuld kwijtgeraakt
Was het de mislukking
Na een succes
Of het verraad van een goede vriend
Waren het de nachten van slapeloosheid
Na de dag dat jij mij verliet
Was het de vlucht in roekeloosheid
En in alles wat verboden is
Nee, het was de aanblik op die morgen
In de spiegel, mijn gezicht
Toen toen wist ik wat het was

Toen drong het tot me door
Dat ik door de jaren heen
Zo onschuldig ben geweest
Zolang zolang bleek ik een kind
En het komt nog vaak terug
Maar over het algemeen
Verliest de onschuld haar geduld
Toen toen op dat moment
Was er geen weg terug
Want door de jaren heen
Verandert onschuld in schuld
Want door de jaren heen
Verandert onschuld in schuld

Frank Boeijen

Google Translate

Tip van Cyberneefje : vertrouw Google Translate niet blindelings.
Vertaal bvb eens "Ik zoek iemand met koolmezen" van het Nederlands naar het Engels.
Anders lukt dat redelijk die vertaalmachine.
Doe hier de test: Ik zoek iemand met koolmezen

Vier graden

Ja, 4 graden is wel eerder koud om met de motor te rijden.
Maar alle argumenten zijn goed om dat toch te doen.
Mij goed gekleed in laagjes en besloten om eens naar Pops te rijden met de Night Rod. Nog een 100 kilometer en dan is hij ingereden.
Naar Max dus, om hem zijn nieuwjaar in uitgesteld relais te geven.
Brigitte was de meter van Max en ik heb haar beloofd om voor Max meter te blijven in haar plaats. Brigitte zag haar metekind Max graag en ik denk omgekeerd ook. Het is natuurlijk ook een plezante jongen met een goed gevoel voor humor.
't Was wel even fijn om daar op het onverwachtse binnen te wippen. Je bent daar altijd welgekomen.
Nu terug thuis en weer groenten aan het snijden om straks te koken.
Die cursus snijtechnieken heeft heel aanstekelijk gewerkt.

Vogelen op een zondagmiddag

Het betere middagmaal van de vogelaar ( Vogelen )

Een glas bubbels, foie gras, uienconfituur en konfittuur van vijgen op porto en een stuk warm briochebrood. De vogels mogen nu gerust even voorbijvliegen.

De Chef

Gisteravond de nieuwe outfit van "Le Chef de Niort" uitgetest.
Zwarte koksvest, zwarte voorbindschort en een zwart koksmutsje.
Het eten dat ik klaarmaakte was wel lekker maar door de bijkomende presence was het alsof het een sterrengerecht was.
Pas op, niet dat ik dat niet zou kunnen.
Maar niet teveel ineens.

Zouden de kleren dan toch de man maken?
Allez, ik andermans geval dan...

Snel

De dagen gaan zo snel voorbij dat ik me soms afvraag als ik de voorbije dagen geleefd heb.
Maar eigenlijk is het juist omdat ik wel degelijk geleefd heb dat de dagen zo snel voorbij gevlogen zijn.
Als je niet leeft, niets doet, kruipt alles tergend traag voorbij.
Mijn vraag komt eigenlijk voort uit het feit dat ik eigenlijk veel dingen doe die ik vroeger niet deed (alhoewel), me minder bewust van was en die tamelijk routineus en daardoor eerder ongemerkt voorbij vliegen.
Moeilijk? Nee hoor, gewoon leven.
Maar hoe verder in het leven hoe sneller alles voorbijvliegt.
Leren nu en dan een moment vast te houden.
Momenten die je zelf kiest en niet "de wereld".
Juist

Nee

Nee, eigenlijk gaat het niet zo goed met mij.
Zoveel verdriet dat ik probeer te verdringen.
Probeer weg te stoppen achter mijn opgewektheid.
Ik ben altijd al een clown geweest.
Clown, om wat leeft in je hart niet te moeten tonen.
Ik mis Brigitte zo ongelooflijk.
We waren zo'n goeie vriendjes.
Maatjes door dik en dun.

Valentijn

Vandaag geen bloempje...
Ik denk dat je het verlies van iemand dierbaar nooit vergeet. Er is altijd wel iets wat het weer naar voor brengt zoals vandaag bvb.
Misschien dat het later wat minder prominent aanwezig zal zijn maar helemaal weg: nooit.
Wie weet, zelfs niet als je zelf weg bent.

Trouwens, valentijn wordt veelal geassocieerd met rood en liefde maar in 1929 was het rood en afrekening. Lees er alles over op de link achter de titel hierboven.

Zen & de kunst van het motoronderhoud

Vandaag kreeg ik deze bestseller van Pirsig toegestuurd van Marion en Alex.
Met een heel mooie kaart erbij.
Een "klein filosofisch cadeau voor op de motor" zoals Alex schreef.
"Niet onder het rijden lezen" voegde hij er veiligheidshalve aan toe.
Fijn geschenk, van vrienden voor het leven.

Niet meer

Het blijft moeilijk om mijn geest ervan te overtuigen dat B. er niet meer is, er nooit meer zal zijn. Waarschijnlijk ook omdat alles wat ik zie, doe of voel me bijna instinctief aan haar doet denken. Iedere situatie projecteer ik naar een bijna identieke of analoge situatie voorheen.
Ik denk dat het verlies van iemand dierbaar nooit echt volledig geaccepteerd wordt in je geest. We zijn er ook niet op voorbereid of kunnen er vooraf ook geen lessen in leren.
Vooral niet als je elkaar al zo lang kent, zoals ze zeggen : in goede en in kwade dagen. Maar vooral in kwade dagen weet je echt wat je aan elkaar hebt, gehad hebt. De goede dagen zijn achteraf gezien de bonus, de kers op de taart, het mooie dat de pijn van het afscheid iets verzacht.
Maar het verdriet omtrent het vertrek blijft altijd onderhuids aanwezig.

Zondag

Vandaag de verjaardag van zotte Ria (echtgenote van de mooie prins). Wensen verstuurd bij het pré-krieken van de dag wegens weer eens vroeg wakker.
Gaan aperitieven met de shift van Brigitte. Allemaal toffe gasten. Altijd fijn om daar even binnen te springen. Dan gaan eten bij Greta en Pol en de aanwezige kleinkinderen op mijn manier weer wat geplaagd (wat ze eigenlijk wel van mij verwachten). Dan met Pol de volgende rit van de vrienden van de schelp voorbereid op de moto. De Night Rod Special genomen (l'embarras du choix ;-) ) omdat ik hem nog een 400km moet inrijden. Niet dat je dat "voorzichtig accelereren" traag kunt noemen...
Net als de Ducati een heerlijke machine. Ik heb een garage gevuld met iconen.
Geen Griekse.

Twee

Vandaag dag op dag reeds twee maand dat B. er niet meer is.
Het blijft raar doen. Ik praat nog voortdurend met haar.
Net zoals in haar laatste levensmaand toen ze hier naast de haard in haar zetel zat. Slapend van de morfine en de levercoma.
Maar al sliep ze, nu en dan hoorde ze iets als ze wat meer bij het waken kwam.
En toen zag ik haar glimlachen. Want meestal waren het weer van mijn typische verhaaltjes die nergens op sloegen die ik vertelde. Absurde humor.
En daar kon ze altijd mee lachen.
Ja, hetzelfde gevoel voor humor hadden we wel.

Denken aan Brigitte

Ik krijg veel hele mooie reacties op de herdenkingsblog voor Brigitte. Teken dat het waarschijnlijk goed is, dat ik iedereen de kans geef Brigitte nog even vast te houden. Ook al herinneringen gekregen om op te tekenen in dat dagboek. Zelfs Flavie die altijd een antwoord klaar heeft vond het eigenlijk maar goed dat je geen reacties kunt nalaten.
Het is eigenlijk niet nodig en ze weet nu waarom.
Meer zelfs, ze heeft zelf gevonden waarom.
Niet laten van goed te lopen hé Flavie.
En op tijd even stoppen.
Ook dat is nu en dan nodig.