Weg

Even weg van de wereld met de fabuleuze Parrot Zik op mijn oren en met genoisecancelde Giusi Ferreri met haar "Di Amare Te". Ze kan eigenlijk niet goed zingen maar ze brengt het wel met Siciliaanse passie.
Wat moet een mens meer hebben...

De zee

Ik was de ganse dag bij de zee vandaag, goed was dat.

Met een paar vrienden op tocht met de moto, picknick op de Digue du Braeck.

Dicht bij jou, fijn was dat.

De zee is mijn leven.

Weg

Al is het resultaat finaal hetzelfde, in mijn geest is er een wezenlijk verschil tussen vertrekken en verdwijnen. Ik vertrek heel weinig, vertrekken is weggaan en afscheid nemen, verdwijnen is er plots niet meer zijn, bijna onmerkbaar op het moment zelf, zonder rimpels of golven op de waterspiegel van het leven. Afscheid neem ik van mensen die me dierbaar zijn, waarvan ik het de moeite vind om te zeggen "We gaan elkaar voor een tijdje of nooit meer zien, het is goed je te kennen, het was goed je gekend te hebben". Dat zijn eigenlijk niet zoveel mensen als ik het goed bedenk. Reden ook dat ik weinig of niet naar obligatoire afscheidsrecepties -feestjes ga. Mijn eerlijkheid zou mij gebieden om te zeggen "Het ga je goed maar ik zal je niet missen".
Verdwijnen heeft trouwens ook nog iets mysterieus terwijl het voor je dierbaren heel klaar is.
Ook grappig.

Kenniku, kennikunie.

M. , onze animator van dienst op het seminarie had iets moois in petto in de pauze. Iedereen moest iets opschrijven waarvan hij dacht dat niemand anders in de groep dit wist. Iedereen kreeg lukraak zo'n briefje, moest dit luidop voorlezen en het dan overhandigen aan de persoon waarvan hij dacht dat hij/zij dit geschreven had. Prachtig welke geheimen we elkaar zo toevertrouwden maar nog mooier dat niemand het bij het juiste eind had. Zo was er iemand die nog marathons gelopen had, iemand die als 10-jarige een halve kilo buskruit gemaakt had en dat bewaarde in een kartonnen doos op een appartement, iemand die met een luchtballon over de Alpen gevlogen was boven de 4.000 meter (...) iemand die een levensechte leeuw geaaid had, enz... Moet je ook eens doen, mooie oefening, heel verrijkend en nog plezant ook.
Ook hoe een eerder oppervlakkig lauw idee over iemand kan doorprikt worden.

.

P&E

Wat drijft mensen om te schrijven, te zingen, te schilderen, te fotograferen, te dichten, ...

Zou ik binnen enkele dagen, weken, maanden, nog weten waar de letters in de titel voor staan?

Benieuwd.

Gebrek

Met enig verwondering (ergernis soms) zie ik nogal wat mensen hun inbreng op facebook beperken tot het afficheren van instantspreuken geschreven in onmogelijke lettertypes bovenop prentjes of foto's waar het sentiment van afdruipt. Alsof ze enkel one- of two- liners van mislukte profeten en huismoeders met writersblock of een acute burnout consumeren.

Ik vraag me af waarom mensen dat eigenlijk doen. 

Gebrek aan inspiratie of creativiteit? Een soort geloof in alles wat gedrukt is? Een dwangmatige nood om goedkope wijsheden te verspreiden? 

Ik begrijp het zo niet, net zo min ik begrijp wat een mens bezielen kan om dat soort goedkope postkaarten te verzinnen (als het al niet ergens slecht gekopieerd is).

Maar belangrijk: er zijn erger dingen in het leven.

Gisteren

Ik reed gisteravond na de les naar huis met aan de horizon nog een beetje van de zon die van achter de aarde de lucht nog even rood kleurde. Best nog warm, l'été Indien een beetje. Het was alsof ik een paar jaar in de tijd terug was geschoten, dezelfde sfeer, gevoelens, naar september 2010. Ik dacht aan mijn ouders die hier nog vlakbij woonden, Ma die nog leefde, aan Brigitte die 4 jaar geleden rond deze periode binnen gegaan was in de pijnkliniek voor een permanente pijnpomp, de pijn die langzaam won van de moed, enorme moed waarmee ze nog leefde.

Met wat ik nu weet het finale stadium voor een terminale kankerpatiënt. Als men je niet meer kan genezen, als alles in je lichaam kapot is kan men je enkel nog toelaten om zelf morfineshots te geven.

Het was een vreemd gevoel wat me overkwam, rust, beschouwing, weemoed, verdriet, berusting en gelatenheid, niet te omschrijven. Alsof het iemand anders overkwam, niet om mij ging.

Maar toch ook een vorm van dankbaarheid omdat ik die gevoelens een beetje kon plaatsen in het relatieve van het leven. Niet dat het eenvoudig is. Ik denk dat je daarvoor lang genoeg moet leven, genoeg moet meemaken, Dankbaar moet kunnen zijn zonder je weerbaarheid te verliezen. Het mooie blijven koesteren en blij zijn om wat goed was.

Uit gewoonte

Toen ik in de pauze de kantine binnenstapte keek ik uit gewoonte naar de tafel helemaal achteraan. De tafel waar José gewoonlijk zat, samen met zijn klas. steeds opgewekt zwaaiend als ik binnenkwam en met zijn klas altijd druk aan het discussiëren in het Italiaans.
Toen pas besefte ik dat dit een beeld was wat ik enkel nog in mijn geheugen zou kunnen zien.
Vier weken geleden was het reeds dat José plots overleden was. In veler herinnering de enthousiaste en vriendelijke levensgenieter die hij was tot op het einde. Zo levenslustig dat ik nog steeds niet vat dat hij er niet meer is, zal zijn. Had zo graag nog even kunnen terugzwaaien toen ik de kantine binnenkwam.  Ik heb wel in gedachten terug gezwaaid.
Denk het nog veel te doen.