Niet alles en toch...

Veel goede en mooie dingen in dit voorbije jaar.
Echt om met een glimlach en een goed gevoel op terug te blikken.
Jammer genoeg ook verdriet en onherroepelijk afscheid.
Dat is het leven, soms mooi soms hard.
Geniet van ieder moment.
Je leeft maar 1 keer.

Goed

De winter begint.
Altijd voor iets goed, al is het maar omdat er volgend jaar anders teveel muggen zijn.

Niet veel

We krijgen, hebben toegang tot, zoveel informatie dat het soms moeilijk wordt om de essentie te selecteren. Wat belangrijk is voor je leven, wat telt om gelukkig te zijn.
En dat is verrassend weinig.

Adem

Hoe ouder ik word hoe kostbaarder de tijd is die ik besteed aan de medemens.

Niet dat ik er meer tijd in steek, ik probeer geen tijd meer te verdoen met mensen die me eigenlijk niet interesseren, waar het gedachtengoed, of het gebrek eraan, mij geen bal kan schelen.

Een verademing eigenlijk.

Lauw

Begin van de winter en meteen ook begin van langere dagen.
Eventjes wat terplaatse trappelen en dan schieten we in gang.
Dagen worden plus, licht wordt plus, voelen wordt wat min maar
dat nemen we er graag bij want we groeien naar plus.
De periode met het mooiste licht ligt in het verschiet.
Niets mooier dan een koude zonnige dag in de velden, aan de zee.
De perfecte balans tussen warm en koud.
Lauw is nooit mooi.

Zonder

Bezeten mensen hebben geen zin voor humor,

Bezeten als ze zijn.

Spijkers

Wie hier spijkers op laag water zoekt zal bij hoog water gegarandeerd verdrinken.

Een kwestie van kansarmoede als ik de url's bekijk.

Idiot proof

Systemen ontwikkeld door idioten zijn nooit idiotproof.

Al zou je dat wel kunnen verwachten.

Last Goodbye?

Meisje van Guantanamo

Nog even

Vandaag 4 jaar geleden dat je in mijn armen stierf, nog altijd zo in mijn geest, mijn hart.
Ik wou dat ik je even bellen kon, ik wou zo graag nog even met je praten.
Wou dat ik samen met je lachen kon, wou toch nog zoveel tegen je zeggen.
Elle n'est pas donnée à tout le monde
la chance de s'aimer pour la vie...

De mooiste momenten en dagen behoeven helemaal geen commentaar of uitleg.

Unskilled and unaware of it...

Zo kom ik er de laatste tijd flink wat tegen.

Bij de test vind ik vooral het onderdeel "humor" 'mooi.

"Klik en lach mee"

Normaal

Nog steeds een beresterke affiche.
Introspectie, zelfkennis en referenties relativeren.

Oe-ist?

Kama in een beklijvende reportage in koppen.

Zoals steeds verrast Kama door zijn inlevingsvermogen en zijn beschouwende natuur, zijn luistervaardigheid. Doet me denken aan de reportage waar hij op een quad met een kalkstrooier de grens van België herschilderde en mensen interviewde. Sterke momenten 

Ook dit. "oe-ist?" (klik)

Zeker

Ik weet dat wonderen bestaan.
Ik ben het zeker ;-)  .

Saai

Wat is de wereld saai als je geen gevoel voor humor hebt.

Het hilarische in gewone alledaagse dingen niet kunt zien.

Niet begrijpt dat het leven meer is dan kommer en kwel.

Dat zwarte humor ook een vorm van verweer is.

Verweer tegen verzuring in de ernst van het leven.

Selfie

De selfie is plots een hype geworden, tekenend voor de tijd en de samenleving.
Basis voor de selfie is "het ik", zie eens waar en met wie ik hier sta.
Zie eens hoe goed ik wel ben, wat ik wel durf, enz...
Niet echt een goeie evolutie. Het bewijst dat de maatschappij hoe langer hoe meer egocentrisch en egoïstisch wordt en dat iedereen er eigenlijk ook onbewust in mee gesleurd wordt.
Gelukkig lukt het niet overal ;-)  .

Hoe

Hoe groter de pretentie, hoe leger het hoofd.
En precies omdat het hoofd dan zo leeg is bestaat er geen remedie tegen pretentie.
Negeren blijft nog altijd de beste aanpak.

Interesse en motivatie

Na lange tijd volg ik sedert vorig jaar weer eens avondschool. Ik moet toegeven dat het allemaal niet meer zo vlotjes gaat als pakweg 15 jaar geleden. Het opnemen van stof (niet met een Swiffer, neen niet dat soort opnemen van stof) is een pak moeilijker. Ik ben precies de vaardigheid om te leren wat vergeten.
Wat ik wel merk is dat de interesse en de motivatie om iets te leren veel, zoniet alles, goedmaken.
Het is een goed teken dat ik er soms van droom, het houdt duidelijk mijn geest en mijn onderbewustzijn bezig. Zo hoort het ook als je wil slagen en doorzetten.

Stairway to heaven

Scotty

Wat is de wereld klein geworden, hoe snel leg je contact overheen de planeet,
hoe virtueel, hoe onwezenlijk soms.

Het is half vier en ik chat even met Eddy in Puerto Monti in Chili,
hij vliegt morgen naar Santiago zo'n 1000 km noordelijker.
Ik bel met voice over IP naar Evelyn in Cienfuegos om te vragen hoe het vandaag was
in de Belgische ambassade in Havana, heen en terug toch een 400 km.
Uit Zuid-Duitsland kreeg ik vandaag een bluetooth weersonde voor mijn iPhone toegestuurd,
ongetwijfeld "made in China" en deze middag ging ik eten met Luc uit Zwevegem ;-).

Allemaal zo snel, zo ver, zo dicht, met een vingerknip.

Beam me up Scotty.

Wintertijd

Het is tijd dat het winter wordt maar misschien moet ik slechts 1 uurwerk verzetten. Een soort opperklok die ik het aantal klokjes maal 1 uur moet achteruit zetten. Alle andere gewoon laten staan. Misschien is het totaal net 24 uur en blijft het bij mij langer klaar.

Zonder dat ik het besef.

Zakken

Gisteren kreeg ik weer een uitnodiging van een consultancy bedrijf.
Je kent ze wel, Deloitte, Accenture, Tralala en partners enz...
Naast het feit dat ze zich duur verkopen (wat hun goed recht is, bedrijven moeten er maar niet inlopen) kosten ze ook nog flink veel geld aan verloren tijd van het eigen personeel.
Vergaderingen, interviews, brainstormsessies, ellenlange presentaties... .
Hun principe is heel eenvoudig. Als ze bij je binnen komen weten ze niks van het item waarbij ze je willen helpen. Als een spons zuigen ze al the know-how die je in je bedrijf hebt in zich op en blikken dat in met behulp van een PowerPoint-presentatie (dat kunnen ze wel).
Wat ze bij jou geleerd hebben gaan ze dan elders verkopen.
Wijze les : de kennis zit eigenlijk al bij je zelf en je betaalt een hoop geld
om te leren wat je eigenlijk al wist..
Dit soort bedrijven vindt ook steeds opnieuw hetzelfde uit.
Oude wijn in nieuwe zakken (letterlijk en figuurlijk).

Speldriehoek

De graad van visie en strategie binnen bedrijven en verenigingen kun je best beoordelen aan het verhouding van het aantal leidinggevenden en directieleden dat enkel goed kan dammen en het aantal dat goed kan schaken (spreekwoordelijk).
Jammer genoeg heb je veelal ook een deel dat het "paardjesspel" niet ontstegen is.
Hoe hoger deze laatste groep in de hiërarchie zit, hoe korter de visie en hoe spoorlozer de strategie.

Kostbaar

De kostbare herinneringen zitten in de kleine dingen van iedere dag.

Niet in wat iedereen nog weet.

LZ

Ook in handleidingen staan fouten.

Straks met 5 dapperen van "Les motards de Giscard" op weg.

😄

NN

NN is coming soon.

Wind

Echt buikgevoel heeft geen scheten tot gevolg maar goeie intuïtieve beslissingen.

Saai volk

Ik ben nu, een beetje ver van mijn deur, aan het lezen in de Trends die ik in Zaventem kocht.

Een artikel over duo-legaten trok mijn aandacht, niet zozeer om goede doelen te sponsoren, ik steun al goede doelen en pseudo behoeftigen genoeg, maar wel om mijn potentiële erfgenamen geen extreme successierechten te laten betalen moest ik dan toch sneller dan voorzien, als alleenstaande zonder erfgenamen in rechte lijn, verdwijnen uit dit aardse. Ik ga geen zottigheden doen, vrees vooral niet, ik wil hier nog geruime tijd rondstruinen en genieten, maar hoe meer ik uit de handen van de fiscus en de staat kan houden hoe beter. Die hebben al genoeg om de verkeerde redenen in mijn zakken gezeten. Verder bladerend in het magazine viel me wel op dat alle foto's ongelooflijk saai en geënsceneerd overkomen. Enkel opgedirkte nonkels en tantes die waarschijnlijk enorm belangrijk zijn, of dat op z'n minst van zichzelf vinden en op de foto's te zien voortdurend zo driftig netwerken dat het onkuis en zondig overkomt. 

Wel moeten lachen met de "uitvinding" van een ongetwijfeld simpele waaslandse duif die de term "netwerkpetanque" gelanceerd had op een lokaal feestje. "Je gooit een bal naar iemand en wie hem vangt is je volgende netwerkgesprekspartner". Als ik de genodigden zag ging ik geen nieuwe contacten kunnen maken, m'n bal ging steevast snoeihard aankomen in hun opgeblazen ego met tijdelijke bewusteloosheid tot gevolg... Conclusie : simpel volk, simpele feestjes, simpele spelletjes.

Ik heb de Trends alweer voor 3 jaar ver gekocht. Temeer dat ik al wist van mijn contactpersoon bij de bank dat Zweedse en Noorse kronen nu interessanter geworden zijn dan onze tanende Euro. Ook geen nieuws dus en mijn consulente is stukken knapper dan wat ik in de Trends zie.
Op alle gebied.

Weg

Even weg van de wereld met de fabuleuze Parrot Zik op mijn oren en met genoisecancelde Giusi Ferreri met haar "Di Amare Te". Ze kan eigenlijk niet goed zingen maar ze brengt het wel met Siciliaanse passie.
Wat moet een mens meer hebben...

De zee

Ik was de ganse dag bij de zee vandaag, goed was dat.

Met een paar vrienden op tocht met de moto, picknick op de Digue du Braeck.

Dicht bij jou, fijn was dat.

De zee is mijn leven.

Weg

Al is het resultaat finaal hetzelfde, in mijn geest is er een wezenlijk verschil tussen vertrekken en verdwijnen. Ik vertrek heel weinig, vertrekken is weggaan en afscheid nemen, verdwijnen is er plots niet meer zijn, bijna onmerkbaar op het moment zelf, zonder rimpels of golven op de waterspiegel van het leven. Afscheid neem ik van mensen die me dierbaar zijn, waarvan ik het de moeite vind om te zeggen "We gaan elkaar voor een tijdje of nooit meer zien, het is goed je te kennen, het was goed je gekend te hebben". Dat zijn eigenlijk niet zoveel mensen als ik het goed bedenk. Reden ook dat ik weinig of niet naar obligatoire afscheidsrecepties -feestjes ga. Mijn eerlijkheid zou mij gebieden om te zeggen "Het ga je goed maar ik zal je niet missen".
Verdwijnen heeft trouwens ook nog iets mysterieus terwijl het voor je dierbaren heel klaar is.
Ook grappig.

Kenniku, kennikunie.

M. , onze animator van dienst op het seminarie had iets moois in petto in de pauze. Iedereen moest iets opschrijven waarvan hij dacht dat niemand anders in de groep dit wist. Iedereen kreeg lukraak zo'n briefje, moest dit luidop voorlezen en het dan overhandigen aan de persoon waarvan hij dacht dat hij/zij dit geschreven had. Prachtig welke geheimen we elkaar zo toevertrouwden maar nog mooier dat niemand het bij het juiste eind had. Zo was er iemand die nog marathons gelopen had, iemand die als 10-jarige een halve kilo buskruit gemaakt had en dat bewaarde in een kartonnen doos op een appartement, iemand die met een luchtballon over de Alpen gevlogen was boven de 4.000 meter (...) iemand die een levensechte leeuw geaaid had, enz... Moet je ook eens doen, mooie oefening, heel verrijkend en nog plezant ook.
Ook hoe een eerder oppervlakkig lauw idee over iemand kan doorprikt worden.

.

P&E

Wat drijft mensen om te schrijven, te zingen, te schilderen, te fotograferen, te dichten, ...

Zou ik binnen enkele dagen, weken, maanden, nog weten waar de letters in de titel voor staan?

Benieuwd.

Gebrek

Met enig verwondering (ergernis soms) zie ik nogal wat mensen hun inbreng op facebook beperken tot het afficheren van instantspreuken geschreven in onmogelijke lettertypes bovenop prentjes of foto's waar het sentiment van afdruipt. Alsof ze enkel one- of two- liners van mislukte profeten en huismoeders met writersblock of een acute burnout consumeren.

Ik vraag me af waarom mensen dat eigenlijk doen. 

Gebrek aan inspiratie of creativiteit? Een soort geloof in alles wat gedrukt is? Een dwangmatige nood om goedkope wijsheden te verspreiden? 

Ik begrijp het zo niet, net zo min ik begrijp wat een mens bezielen kan om dat soort goedkope postkaarten te verzinnen (als het al niet ergens slecht gekopieerd is).

Maar belangrijk: er zijn erger dingen in het leven.

Gisteren

Ik reed gisteravond na de les naar huis met aan de horizon nog een beetje van de zon die van achter de aarde de lucht nog even rood kleurde. Best nog warm, l'été Indien een beetje. Het was alsof ik een paar jaar in de tijd terug was geschoten, dezelfde sfeer, gevoelens, naar september 2010. Ik dacht aan mijn ouders die hier nog vlakbij woonden, Ma die nog leefde, aan Brigitte die 4 jaar geleden rond deze periode binnen gegaan was in de pijnkliniek voor een permanente pijnpomp, de pijn die langzaam won van de moed, enorme moed waarmee ze nog leefde.

Met wat ik nu weet het finale stadium voor een terminale kankerpatiënt. Als men je niet meer kan genezen, als alles in je lichaam kapot is kan men je enkel nog toelaten om zelf morfineshots te geven.

Het was een vreemd gevoel wat me overkwam, rust, beschouwing, weemoed, verdriet, berusting en gelatenheid, niet te omschrijven. Alsof het iemand anders overkwam, niet om mij ging.

Maar toch ook een vorm van dankbaarheid omdat ik die gevoelens een beetje kon plaatsen in het relatieve van het leven. Niet dat het eenvoudig is. Ik denk dat je daarvoor lang genoeg moet leven, genoeg moet meemaken, Dankbaar moet kunnen zijn zonder je weerbaarheid te verliezen. Het mooie blijven koesteren en blij zijn om wat goed was.

Uit gewoonte

Toen ik in de pauze de kantine binnenstapte keek ik uit gewoonte naar de tafel helemaal achteraan. De tafel waar José gewoonlijk zat, samen met zijn klas. steeds opgewekt zwaaiend als ik binnenkwam en met zijn klas altijd druk aan het discussiëren in het Italiaans.
Toen pas besefte ik dat dit een beeld was wat ik enkel nog in mijn geheugen zou kunnen zien.
Vier weken geleden was het reeds dat José plots overleden was. In veler herinnering de enthousiaste en vriendelijke levensgenieter die hij was tot op het einde. Zo levenslustig dat ik nog steeds niet vat dat hij er niet meer is, zal zijn. Had zo graag nog even kunnen terugzwaaien toen ik de kantine binnenkwam.  Ik heb wel in gedachten terug gezwaaid.
Denk het nog veel te doen.

Togo

De klok van mijn ouderlijke thuis staat sedert kort op mijn logeerkamer.

Het huis moet leeg want er komen nieuwe bewoners. Niemand van de kinderen had echt zin om die klok  mee te nemen maar ik vond het zonde om ze zomaar ergens in de wereld te laten verdwijnen. 

De uren die mijn pa bezig geweest is met het regelen van de looptijd van de slinger,

het ophalen van de gewichten die het mechanisme aandrijven ...

Maar vooral het rustgevende getik gaf de doorslag. Dat merk ik nu pas. 

Hoeveel herinneringen dit bij me los maakt. Niet dat die klok in mijn interieur past, compleet niet zelfs maar boven kan ze gerust haar leven in de familie verder zetten. 

Ze oogt er precies ook mooier dan vroeger thuis. Sentiment waarschijnlijk.

Waar ik vroeger bijna nooit in mijn logeerkamer kwam ben ik er nu elke dag een paar keer. 

Om te zien als het mechanisme goed werkt, de klok niet voor- of na ijlt en desgevallend wat fijn te regelen maar vooral om het rustgevende getik te horen. Ik laat de deur van de kamer boven open en als het heel stil is hoor ik het tot beneden. 

Daalt de rust neer tot beneden.

Jammer voor Togo.

Geruis

Eenvoud

Mensen die eenvoudige zaken niet eenvoudig kunnen uitleggen zijn ongelooflijk vermoeiend.
Ik verspil er mijn tijd en mijn energie niet meer aan, allebei verloren.
In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister.

Vakantie

Als je van het leven houdt is het altijd vakantie.
Niet altijd een gemakkelijke vakantie, dat wel.

Behalve favorieten

De mooiste optie op een smartphone of een tablet is "Niet storen".
Behalve favorieten. Maar dat wist je al ;-)  .

Mijn treinspeelkameraadje ;-)

Mooie zomer

Met E. en C. die gaan vertrekken, verdwijnt er ook een beetje zomer.

Maar in mijn hoofd blijft het zomer.

Café

Als je met sommige mensen liever niet op café wordt gezien,

ga er dan niet mee om.

(P.K.J. T.)

Honderd, of was het duizend?

Elle Chante...

Colucha Luz

Het moet dit jaar in februari geweest zijn. Op een van mijn ondertussen talrijke vluchten naar Cuba.
Ze kwam van Londen en via Brussel vloog ze naar Cancun met tussenstop in Varadero. Ze was op het laatste moment ingecheckt op de zetel naast mij. Negen uur waren we elkaars buur en dat viel echt goed mee. Ze was van Brighton maar woonde in San Cristobal in Mexico, een zangeres, een mooie ook.
Eigenlijk is het fijn zo mensen te ontmoeten, onbekend voor elkaar maar honderduit vertellen, elkaar vertrouwen van het eerste moment, vertellen over je leven aan elkaar. Toen ik in Varadero afstapte om verder te reizen naar Cienfuegos nog snel elkaars facebookgegevens gewisseld. Nu en dan zien we elkaar nog eens op FB, praten we nog eens. Fijn. Wie weet zien we elkaar nog eens terug. Op een vlucht van Mexico naar Brussel. Of van Brussel naar Mexico. Who cares ;-)  .

35

Vandaag 35 jaar geleden gingen Brigitte en ik samen naar de kerk in een vrolijke stoet.
Reeds bijna vier jaar dat ze er niet meer is maar de herinnering aan een hele sterke persoon blijft intens. Maatjes voor het leven, hier of waar dan ook.

Een van die

Weer een van die momenten om vast te leggen. 

Zomerzon door de blinden op het terras, mooie muziek van internetradio Karma uit Istambul op de achtergrond en lekker buiten eten met Cecilia als kok op de Teppan Yaki. Heerlijk.

Balans tot en met. Meer moet dat niet zijn.

Ook niet minder eigenlijk.

Verschil

Je hoeft de wereld niet te veranderen om gelukkig te worden.

Het verschil maken kan al meer dan genoeg voldoening geven.

José

Het lijkt heel onwezenlijk maar dit is de gang van de wereld.
Gisteren was hij er nog, enthousiast, goedlachts en bourgondiër.
Vandaag plots niet meer, van het ene moment op het andere.
Een mooie dood noemt men dat, tja wat zeg je daarop.
De 23ste van komende maand gingen we normaal opnieuw samen eten met ons 5.
Zoals we dat een keer of 5 doen in het jaar sedert Brigitte overleden is.
Het was haar favoriete oom die haar, toen ze ziek was, wekelijks verraste met
zelfgedraaid ijs, haar favoriete dessert of een topgerechtje uit Ernestine.
Ook dat is het leven, plan niet teveel vooraf, stel niet teveel uit.
Geniet van elk moment dat je samen kunt hebben.
Het ga je goed José, we zullen je missen.
Ik zal je missen.

Tiempo y silencio

Mijn huis is vol en ik ben er vol van.
Una casa en el cielo, un jardin en el mar.

Pretentie

Het probleem bij pretentie is dat je niet beseft hoe ver je naast je schoenen loopt.

Effenaf zielig maar mijn probleem niet.

Pffffff, ik heb wel wat anders te doen.

75

Ik heb 75 mails in mijn persoonlijke mailbox. Mails die ik om een of andere reden niet in de virtuele prullenmand kan deponeren. Ik reken dan nog de mails niet mee die in themamappen ondergebracht zijn. Dan zit ik een pak boven de 100, 200, 300.

Ik maak even de vergelijking met fysiek tastbare brieven van vroeger. Zou ik er eigenlijk ooit zoveel bewaard hebben? En waarom niet dan wel? Ze leken wel belangrijker dan de elektronische berichten van nu. Waarom bewaarde ik die dan niet?

Misschien omdat mails geen plaats nemen, omdat ze heel overzichtelijk te bekijken zijn?

Toch is het niet hetzelfde. Om een brief te schrijven of te lezen nam je de tijd, lette je op taal, zinsbouw en spelling. Allemaal veel minder voor mails. Soms is dat jammer. 

Een brief uit je postbus halen was altijd spannend, kijken wie de afzender was, met een mes of papiersnijder de omslag openen, enz. .

Vreemd, veel waardevoller eigenlijk, maar waarschijnlijk niet "snel" genoeg voor deze tijd waarin we precies van langs om meer onszelf proberen voorbij te steken. Het heeft voor een stuk te maken met ingebouwd respect voor communicatie en de correspondent.
Ook jammer.

Voorbij

Als er nu echt iets aan mij voorbij gaat dan is het al die drukte omtrent voetbal en de rode duivels.

Ik denk dat het grootste deel van die fanaten ook denkt dat de rode duivels de ideale nieuwe ministers voor een federale regering zouden zijn. Zoals er daar over geleuterd wordt. Als een van die voetballers een scheet laat wordt dat meteen geanalyseerd in een gaschromatograaf...

Pffffffff

Respect

Ramassons les douilles.

Niet storen

De beste instelling op iPad en iPhone is "niet storen".

Behalve favorieten ;-) .

Pierre is er niet. (J.P. Sartre)

Ontwikkelen van een "en soi" blijkt soms toch een moeilijke oefening.

Het wordt nogal eens verward met projectie van de eigen perceptie op de situatie waarin een ander zich bevindt. Niets hoeft voor een ander zo erg te zijn als het er voor jezelf uitziet.

Misschien betekent het helemaal niets.

L'être et le néant.

Ver weg op zee in een blauwe boot ;-)

Wie zichzelf niet kan belonen kan niemand belonen.

Om deze fout niet te maken heb ik me net een top-of-the-bill actioncamera aangeschaft.

Neenee, geen GoPro, dat is voor softies, heeft geen GPS, bewegingsdetectie, geen beeldstabilisatie, triestig geluid, enz... Ook veel te veel gepruts met van alles en nog wat.

Daarom heb ik na een korte doch krachtige studie gekozen voor een...  met rollbar- en helmbevestiging. Afstandsbediening, wifi, livestream, extra batterij en wreed rappe SDkaart.

Wacht maar. Morgen tussen 9 en 12 geleverd met een kwartier daarvoor een sms van de koerier om me wakker te maken. Ge moet niet altijd op een Euro zien.

En met mijn oude actioncam ga ik iemand héééééél gelukkig maken :-)  .

Yesssssssssss.

Alles nuchter en sec beschouwd ...

Ja, best eenzaam om alleen naar het ziekenhuis te gaan.
Met een sportzakje met wat toiletgerief en vers ondergoed.
Je alleen klaarmaken voor de operatie, niet weten wat eigenlijk.
Ze zijn allemaal best vriendelijk, doen hun werk goed.
De anesthesist vraagt wie je komt halen, want je mag 24 uur niet rijden na je verdoving.
"Stel je voor dat je een ongeval hebt op de weg terug".
"Niemand komt me halen, ik rij wel alleen terug." Zoveel zou het toch niet uitmaken.
Tja, stel je voor dat ik niet meer wakker kom. Dat ik in de mist verdwijn en er blijf in verdwalen.
Wat maakt het dan nog uit.
"Slaapwel, tot straks" zegt hij nog. En dan wil je eigenlijk niet weten wat er gebeurt.
"Ben je er weer?" Ja hoor, ik ben er weer.
2 uur weg geweest van de wereld zonder dat iemand het wist.
Behalve de chirurg, de anesthesist en de verpleegster. En ik vooraf, achteraf.
Hopelijk beter. Ja, zeker beter. Het moet.
Toch nog een foto nemen van mijn leeg bed.
Want ik ben weer weg.

201407241330

Allez, we zijn weer weg.

Dat weten we dan ook weer.

Zomer

Ja, nu is het zomer.

Erfelijk onbelast

Zijn vader was geen stier,
zijn moeder was geen koe,
maar toch was hij een kalf.

Voorbij gaan

Dat voetbal gaat serieus aan mij voorbij.

Ik heb het nooit begrepen en ik zal het nooit begrijpen.
Een beetje het primitieve in de mens denk ik dan.

Desalnietemin feestelijk

Zelfs in zijn treurige muziek legt Vivaldi iets feestelijks.
Leven in al zijn facetten is een feest dat je moet beleven.
Nu aan het luisteren naar de Vespri Per L'Assunzione Di Maria Vergine
in een uitvoering van het Concerto Italiano & Rinaldo Alessandrini.
Prachtig.

Groene wolk

Ik hou niet zo erg van de weg tussen Roeselare en Diksmuide, heb die al zo vaak afgereden.
Meestal op doorreis naar de zee. Wat bijpraten met mijn maatje.
Maar als ik eens niet naar de zee rij en in Diksmuide afsla net over de brug, net voorbij de IJzertoren de IJzerdijk verlaat en de Kapellestraat indraai wordt het een aangename weg.
Als ik de korte bocht naar links neem aan wat ik "de Kapel van de Paarden" noem, wat verder de IJzerhoeve voorbij kom, in de verte op de grond een soort groene wolk ontwaar, een wolk van bomen en bladeren, met in het midden van die wolk bijna onmerkbaar een fijne torenspits die er net bovenuit piept, dan vergeet ik het saaie gedeelte van de weg.
In het oog van die groene wolk is het altijd een beetje thuiskomen.
Het huis van Giscard en Jeanne en alle gelijkgestemde zielen die je er kan ontmoeten.
Als je je oren meehebt, wil luisteren, wil delen.

Kapel van de Paarden

Phil

Phil Bosmans (1922 - 2012), beter bekend van de Bond zonder Naam, was vooral gekend door zijn spreuken die op menige schouw gezet- of aan menige muur opgehangen werden.
Korte one-liners die hoop en/of troost moesten geven in het dagelijks leven. Een mooi initiatief maar wat mij betreft ook tijdsgebonden.
Op de sociale media zoal FB en andere heb je nu een soort virtuele Bosmansweide waar gevleugelde spreuken met ontroerende tekeningetjes of in melodramatische powerpoints verspreid worden.
Soms van gevestigde waarden met enige inhoud maar veelal van would-be profeten die ze drukken terwijl je erbij staat.
Ik ben nooit onbeleefd (allez, meestal niet) maar ik vind het eigenlijk wel een soort pollutie.
Geef mij dan maar spreuken zoals "Als het paard geen haver lust, dat het dan mijn kloten kust".
Liever een glimlach op de lippen om het absurde dan een frons uit medelijden om het simpele.
Maar wie ben ik. Volgende keer moet ik misschien eens spreken over de spekpater ;-) .

The Thunderdome revisited

Gom

Zo nu en dan schrijf ik eens een fout in mijn blog.
Om de kritikasters, zuurmispels en schandaaltoeristen wat werk te geven.
Anders zijn ze nog ongelukkiger dan ze al zijn. Ik ben een goed mens...
Of ik schrijf iets bewust dubbelzinnigs wat ze menen te kunnen begrijpen en verklaren in hun eigen voordeel maar vooral in mijn nadeel. Mooi is dat. Ook hier ben ik weer een goed mens...
Maar weet dat ik bij de uitdeling van het schrijfgerief enkel het potlood neem en de gom weiger.
Ik schrijf geen fouten dus waarom heb ik dan een gom nodig.
(om te lachen hé, bij sommigen moet je dat er altijd bij vertellen).

Hoop

Zo druilerig als de dag begon, zo mooi eindigde hij.
Regen tot net voor de begrafenis, mooie zon op het einde van de dag.
Best veel volk op de uitvaart en alles was in balans met het lang leven van mijn ma.
Mooie teksten, mooie pianostukken op de vleugel in de kerk en het uitmuntende koor van Joost Vanbrussel dat heel mooie serene liederen zong, beschouwend met een blik naar de toekomst.
Ook de rouwreceptie in het WZC, speciaal voor het comfort van Pa, was goed.
Pa was ook tevreden alhoewel je op zo'n momenten niet tevreden kunt zijn. Wat me meest trof was de ontroering, het verdriet en de onmacht van mijn Pa die na meer dan 70 jaar afscheid moest nemen van z'n partner. Het gevoel is me zeker niet vreemd en daardoor ook dat het me waarschijnlijk meer dan anderen trof en opviel. Mooi ook om zien hoe achterkleinkind Louiza haar Opatje in zijn rolstoel naar alle genodigden bracht om goeiedag en dank u te zeggen.
Om 17h waren we enkel met de zussen en broers samen op het kerkhof voor de uitstrooïng op de strooiweide, het teruggeven aan de natuur wat van de natuur komt, in de kleine besloten kring van onze familie. De asse vervliegt over de wereld en zo is ons Ma ons overal waar we gaan nabij.
Omer, de rouwbegeleider van dienst en een oude vriend van me, deed dit heel sereen. Na een moment van reflectie namen we afscheid. De wandeling door het mooie groene kerkhof was heel beklijvend door de zon die, door het mooie ritselende  groene bladerdek van de bomen, precies ook goeiedag kwam zeggen, ons liet begrijpen dat het leven verder gaat en dat de zon nog zal schijnen in ons leven. Heel mooi en symbolisch. Zoals het eigenlijk moet.
Afscheid nemen met hoop op mooie dingen die nog moeten komen.

Slapen in Havana

Het valt me op hoeveel mensen fantasieloos, zonder verbeelding door het leven gaan.

Ik denk dat het een soort verzuring met zich mee moet brengen. Of een gevolg ervan is.

Precies alsof je enkel zwart-wit films ziet, akkoord, met wat tinten van grijs maar volledig gespeend van de miljoenen tinten en schakeringen van het kleurenpalet. (klik hier en leer er alles over)

Niet dat iedereen zoveel fantasie moet hebben als ikzelf. Best vermoeiend soms maar altijd boeiend om zien tot wat de geest in staat is. Hilarisch veelal, kinky zoals mijn beste vriendin en persoonlijke lijfartse het lachend noemt. Soms ben ik wel blij dat niemand in mijn hoofd kan kijken als ik weer eens een volstrekt normale dagdagelijkse situatie vertaal en bijkleur naar een avonturenfilm, een cartoon, whatever. Altijd heel amusant. Misschien ook wel omdat ik in alles humor kan ontdekken, of bij gebrek eraan, kan toevoegen. Wie weet ben ik soms wel gestoord. Prettig gestoord in elk geval.

't is nu 22h09 in Havana. Ik ga slapen, ook al omdat ik 8.000 km daar vandaan woon.

Onvolledig

Vreemd, nu mijn ma overleden is, is er precies iets gebroken. Doorbroken misschien.
We hadden het geluk om met de beide ouders en de 5 kinderen, gedurende een uitzonderlijk lange periode, één geheel te vormen. Nu ik erover nadenk, met 7, een magisch getal.
Met ma die vertrokken is zijn we iets verloren van het geheel.
Geheel dat nooit meer hetzelfde zal zijn, en allen voelen we het.
Ook dit is het leven.

Nefast

Pretentie,
heeft een nefaste invloed op intelligentie.

Afstand en zin.

Mensen komen toe, mensen vertrekken. Dat is het leven.
De afstand tot jezelf bepaalt als je rede of je hart dit beoordeelt.
Balans tussen rede en hart blijft altijd moeilijk. Wel niet onmogelijk.
Het hangt van je filosofische ingesteldheid en je zin voor relativeren af.

19h47

Heel zacht is ons ma uit dit aardse leven vertrokken.

Samen met Pa waren we er allen bij. Niet fijn maar

blij dat we allen samen afscheid konden nemen.

We zien morgen wel.

Niet compleet

Een beetje gek zijn helpt je de waanzin van de wereld beter te plaatsen.

35 jaar

Dag op dag 35 jaar geleden gingen Brigitje en ik naar het stadhuis.
Wat gaat de tijd snel, vliegt hij voorbij.
Als je jong bent denk je dat je onsterfelijk bent,
dat je het eeuwige leven hebt, dat alles voor altijd is.
Later besef je dat alles maar voor even is.
In de oneindigheid van het universum.

Even samen aan zee.

Ben ik dat

Net even door mijn blog gelopen, blogger van het eerste uur.
Dan denk ik, heb ik dat geschreven? Wat hield me toen bezig?
De muze moet bestaan, maar ook het writers block als ik de stille perioden zie.
Fijn is het wel, om je geest te materialiseren.

Platina

Oma en Opa vandaag 70 jaar gehuwd.
Straks naar de receptie.

17 mei

Vandaag verjaar ik, normaal boven de Atlantische oceaan ergens ter hoogte van Chicago of zo.
Het is echter in Mexico, door een fout in de software van de Boeing 787 bijna een dag vertraging bij de tussenstop in Cancun. Ik maak er wel het beste van, straks drinken we er wel eentje op als we weer kunnen vliegen.
Het was een fijne reis met broer Jan, altijd al hebben we het zelfde gevoel voor humor gehad.
Ook fijn om eens 2 weken samen op te trekken.
Eigenlijk was ik best wel fier dat ik hem als gids Cuba kon tonen.
Ik vind er al goed mijn weg en Havana blijft me bekoren.
Best eigenaardig als ik daar nu ben, ik mis eigenlijk niet echt veel.
Precies alsof de tijd stil staat, ik iemand anders ben.
Ik voel me goed bij Evelyn. Ik keek daarnet nog even op de blog van Brigitte.
Ook Evelyn stuurde me wat troostende woorden bij haar overlijden.
Ze kende ons allebei al bijna 20 jaar. De eerste maal dat ze hier was kwam ze ons bezoeken toen we de vijvers aan het uitgraven waren. Sedertdien kwam ze bijna elk jaar even goeidag zeggen, eens mee gaan met de moto naar het Noorden van Frankrijk of zo.
Echt vreemd hoe het lot mensen kan samen brengen zonder dat ze daar naar op zoek zijn.

Happy Birthday

Waar je ook mag zijn,
gelukkige verjaardag.
Voor altijd in mijn hart.

Denken aan Brigitte

Rendez vous dans 10 ans...

Mmmmm, heerlijk.

Mmmmm, boeken toe en alles wat me niet nauw aan het hart ligt kan de pot op.
Moet kunnen, de wereld laten draaien voor wat hij is ;-).

Primero de Mayo

De eerste mei is een ideale dag om met een Ducati rond te rijden.
Geen dag van de arbeid, eerder dag van de vrijheid.

Kilroy was here

Over de oorsprong van 'Kilroy was here' zijn veel theorieën ontstaan.^[1]De meest populaire theorie verhaalt over een klinknagelinspecteur genaamd James J. Kilroy, die tijdens de Tweede Wereldoorlog werkzaam was op de scheepswerf Fore River Shipyard in Quincy, die oorlogsschepen voor het Amerikaanse leger bouwde. Hij telde gecontroleerde klinknagels, turfde ze met krijt op de betreffende schepen en machines en plaatste er zijn 'handtekening' bij: de tekst 'Kilroy was here'. Wanneer de oorlog vorderde, verlieten marineschepen de werf steeds vaker onbehandeld en ongeverfd, zodat Kilroy's krabbels nog steeds zichtbaar waren, vaak op de meest onbereikbare plaatsen. Dit begon de soldaten op te vallen, ze begonnen het als een talisman te bezien: een verzekering dat hun schip goed gecontroleerd was.^[2]

In 1946 werd door middel van een radioprogramma een tramwagon uitgeloofd voor diegene die kon bewijzen dat hij de betreffende Kilroy was. Bijna veertig man deden een poging, maar alleen James J. Kilroy kwam met een deugdelijk verhaal. Hij won de tramwagon en zette hem in zijn voortuin, als speelhuis voor zijn negen kinderen.^[2]

(Wiki)

Pasen

Voor mijn paasfeest een mooi concert op de radio.
Zuurstof voor de geest, goud, wierook en mirre.
Meer moet dat niet zijn.

Mooie madam

Ik val dan ook wel op donkere zuiderse type's ;-)

Zwaai

Ik zwaai naar de bloemen,
ik zwaai naar de vogels;
ik zwaai naar de ezeltjes.
Omdat het mijn vrienden zijn.

Sluitend

Niets is gemakkelijker dan het trekken van verkeerde besluiten.

Nobel noch bekwaam.

In 2000 hebben psychologen hiermee een Nobelprijs gewonnen. Terecht.
Ik word er bijna dagelijks mee geconfronteerd.
Zoals gisteren nog eens bijvoorbeeld.
Napoleon en Hitler verliezen nog steeds hun opmars naar Rusland en nog steeds vinden ze kiekens om voor hen te marcheren. Boeiend om bekijken.

Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One's Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments.

Pad

Wie durft verdwalen vindt nieuwe wegen.

Klein

De wereld is toch wel klein.
Net mijn vriend René in Toronto aan de lijn gehad.
Al veel zaken mee gedaan via internet maar nu even gebeld.
Net zoals je naar een vriend of kennis belt hier.
Eigenlijk wel tof hé. En ook fijn, snel en correct zaken doen.
De eerste keer puur op vertrouwen : de vriend van een vriendin van een vriendin.
Als je ooit eens wil reizen naar Cuba.

Straat

Als iedereen voor zijn eigen deur begint te vegen dan heb je zó een propere straat.
Waar iedereen tevreden is. Behalve diegenen die niet graag voor eigen deur vegen.
Maar die maken wel dat de straat niet helemaal proper is.
Tja, het is enkel voor die hun deur. Wie maalt daar eigenlijk om.
Je kan daar toch gewoon de andere kant van de straat nemen.
Daar woont gegarandeerd iemand die wel voor zijn eigen deur veegt.
Maar misschien is dat wel niet nodig. Als er twee mensen zijn die
enkel voor elkaars deur vegen is de straat toch ook proper. Of niet?
Misschien vegen ze wel maar laten ze het vuil voor de ander zijn deur liggen.
Toffe spreuken die waar je een beetje over kan freaken.
Gymnastiek voor de geest. En het leven zoals het is.

Relatief

Alles is relatief.

Een postzegel van 109 Euro kan best goedkoop zijn.

Tiens, dat zegt me iets.

Kalender

Je leven is een beetje te vergelijken met de manier waarop je de blaadjes van een scheurkalender aftrekt. Je kan gewoon het cijfer van de nieuwe dag bekijken of je kan ook benieuwd zijn welke moppen en wijsheden je nu weer zult ontdekken.

Oui

Wie ben ik om te oordelen.

Snaar

Heerlijk toeven met gelijkbesnaarden.

Dit maar

Soms denk je van het leven "is het dit maar?".
Maar dan moet je er ook onmiddellijk bijdenken
"wat zou het méér kunnen zijn, wat mis ik, wat zie ik niet?

Tot

De mensheid wordt zo slim, bazig en bemoeiziek tot ze zichzelf zal vernietigen.

Feliz Compleaños

Het leven heeft geen zin zonder dromen en zonder liefde...

La Quiero A Morir (Cabrel)

Y yo que hasta ayer solo fuí un holgazán
Hoy soy el guardián de sus sueños de amor
La quiero a morir

Podeís destrozar todo aquello que veís
Porque ella de un soplo lo vuelve a crear

Como si nada, como si nada
La quiero a morir

Ella borra las horas de cada reloj
Me enseña a pintar transparente el dolor
Con su sonrisa
Y levanta una torre desde el cielo hasta aquí
Y me cose unas alas y me ayuda a subir
A toda prisa, a toda prisa
La quiero a morir

Conoce bien cada guerra
Cada herida, cada sed
Conoce bien cada guerra
De la vida y del amor también

Me dibuja un paisaje y me lo hace vivir
De un bosque de lápices se apodera de mí
La quiero a morlr

Y me atrapa en un lazo que no aprieta jamás
Como un hilo de seda que no puedo soltar
No quiero soltar, no quiero soltar
La quiero a morir

Cuando trepo a sus ojos me enfrento al mar
Dos espejos de agua encerrada en cristal
La quiero a morir
Solo puedo sentarme, solo puedo charlar
solo puedo enredarme, solo puedo aceptar
Ser sólo suyo, sólo suyo
La quiero a morir

Conoce bien cada guerra
Cada herida, cada sed
Conoce bien cada guerra
De la vida y del amor también

Y yo que hasta ayer solo fuí un holgazán
Hoy soy el guardián de sus sueños de amor
La quiero a morir

Podeís destrozar todo aquello que veís
Porque ella de un soplo lo vuelve a crear
Como si nada, como si nada
La quiero a morir

Rijk

Als je nooit op je gezicht gaat
ga je ook nooit echt iets bereiken.

Time

Tijd is zo kostbaar dat je hem niet mag verspillen.
Je kan tijd kopen om iets te huren, te doen, te volbrengen.
Maar je kan nooit extra tijd kopen om je leven te verlengen.
Daarom moet je zo goed omspringen met de tijd die je finaal toegemeten werd.

Primavera, pero no para todo el mundo

Het was een mooi weekend, veel zon en zachte temperaturen.
Vogels die voor het eerst echt opgewekt elkaar wekken.
Dagjestoeristen naar her en der. Het leven dat weer aanwakkert na de winter.
Maar niet voor iedereen. Het leven en de wereld draaien gewoon door.
Voor sommigen zal dit geen mooie periode geweest zijn, zal hun leven hier drastisch overhoop gegooid zijn. Enkel de emoties en gewaarwordingen dichtbij bepalen wat het uiteindelijk
was, wordt, zal worden voor je eigenste ik.

Bésame

)

Aanwezig

Gisteren heb ik wat spullen van B. in mijn handen genomen.
Haar oude GPS, haar mooi fototoestel en nog wat dingen die ik tegenkwam.
Vandaag ben ik eens op bezoek geweest bij haar hartsvriendin en haar man,
vrienden voor het leven. Een afspraak gemaakt om nog eens te komen eten.
Dan pas besef je hoe aanwezig mensen en geliefden na hun dood blijven.
Door gewone dingen, door mensen, door wat ook getekend is door het leven dat was.
Maar best ook, je kunt meer dan de helft van je bewust leven niet zomaar wegvegen.
Als je dat kan zal het waarschijnlijk ook niet veel betekend hebben.
Het leven is anders maar de herinneringen blijven.
Heel zachte herinneringen. Met de kantjes eraf.

1

Wat vliegt de tijd.
Een jaar reeds...

Gewoon een mooie avond

Seizoen

Hebben we nu te maken met een verloren seizoen of met een gewonnen seizoen?

Thuis

Havana begint zowaar een beetje op "thuiskomen" te lijken...
Toffe stad, altijd boeiend.
Goeie gids natuurlijk.

Genoeg

Wonderbaarlijk hoeveel wij denken te moeten hebben zonder erbij stil te staan hoeveel balast we wel meesleuren daardoor. Hoe meer je hebt, voor des te meer je moet zorgen.

Te weinig is natuurlijk nog erger maar net genoeg is waarschijnlijk beter voor je gemoedsrust.

Als je maar beseft dat net genoeg voldoende is.

Er mee kunt leven.

Pergolesi

Je ziet dat je dicht tegen de evenaar zit aan de snelheid waarmee de dag overgaat in de nacht. Volgens de app op mijn iPad om 18h19 vandaag en je kunt er je klok op gelijk zetten.

Nu weer op het terras op de eerste etage van de woning van E. Het heeft iets tegennatuurlijks om in die zwoele Caraïbische winteravond met toch om en bij de 25 graden met de koptelefoon naar de Stabat Mater van Pergolesi te luisteren. Opnieuw dat vreemd gevoel van balans en evenwicht dat me overvalt. Vreemd zeg wel.

Morgen weer voor een 3-tal dagen naar Havana. Stad van mijn hart ondertussen. Door E. , dat wel. Genieten van wat je overkomt, op het moment dat je dat kan.

Wat volgt zien we wel. Dat heb ik dan toch geleerd in dit leven.

Baat

Het vergt veel meer moed en onbaatzuchtigheid om te delen vanuit armoede dan vanuit rijkdom en overdaad.

Rust

Vreemd welke rust ik hier ken, ver uit mijn biotoop nochtans.

Op het balkonterras van E. met enkel een zachte bries, wat verre geluiden en verder niets.

De vraag is natuurlijk als je in die andere cultuur tevreden kunt blijven.

Wanneer heimwee dit gevoel kan overstijgen.

Ik weet het niet.

Sereen

Ik voel opnieuw die sereniteit in mijn geest en hart.
De sereniteit die me overkomt als ik alles wat ik kon en moest doen heb gedaan.
Dat ik niets méér kan doen dan in mijn -beperkte- macht ligt.
Een "ainsi soit-il" zonder berusting maar met het besef van de beperktheid van het ik, van het zijn.
Met een gevoel van "op hoop van zegen".

De wereld, mijn wereld.

Geen echt mooie dag vandaag.
Een van de vrienden die me het nauwst aan het hart liggen, een brother in arms, heeft niet zo'n goed nieuws gekregen. Volgende week verder en dieper onderzoek. Bang afwachten dus en hopen dat het ofwel niet zo erg is ofwel in de groep van goed gekende en te behandelen aandoeningen zit.
Ondertussen draait de wereld verder. Enkel als je persoonlijk betrokken wordt of van dichtbij geconfronteerd wordt besef je dat die wereld zich niets van enkelingen aantrekt.
Wat men er ook mag van denken.

Doel

Ik ben veel alleen,

maar ik heb iets om voor te leven.
Niet eenvoudig, niet dichtbij,
maar daardoor zo boeiend, zo intens.
Voor minder wil ik niet leven.

Niets

Als je alles weet valt er niets meer te ontdekken.

Pas

Je weet maar pas als je het niet meer bent,

hoe goed je wel was.

Bezig

Als je alleen bent moet je goed voor jezelf zorgen.

Ook dat houd je bezig ;-). .

Verhaal

Moet ik je nog eens een verhaaltje vertellen?

Weer een van de jouwe zeker?

Ja, maar het is wel een speciaal.

Ok, als het maar niet te lang duurt.

Wel, er was eens een ...

Voor Brigitje

Ik had een boot gehuurd en samen met 60 van onze vrienden hebben we je drie
jaar geleden naar je laatste rustplaats op zee gebracht. Het was een mooie dag
want je had de zon laten schijnen. Dat zonnetje dat jij altijd voor ons was.

Verschil

Ik wil de wereld niet veranderen. Ik hoef niet overal de beste te zijn.

Als ik maar in wat voor mij belangrijk is het verschil kan maken.

Kansen te geven waar ze anders niet mogelijk zouden zijn.

Thuis

Geen enkele bestemming is ver als je het gevoel hebt daar dan een beetje thuis te komen.

Another day at the office

Je kan en moet enkel doen wat je in eer en geweten kunt verdedigen tegenover jezelf.

Eerlijk is niet altijd gemakkelijk, wat men er ook mag van denken.

Wat men er ook wil van denken.

Maand

De dagen zijn alweer een maand langer aan het worden, de winter is al een maand voorbij maar het lijkt alsof de seizoenen niet meer meewerken.

Giusy

De gitaar is ook mooi ;-)

Werken

Working hard for something we don't care is called stress.
Working hard for something we love is called passion.

Overdreven

Alles wordt uitvergroot in die mate waarin het in een bepaalde context of stemmingmakerij past.

Hetzelfde geldt trouwens voor minimaliseren.

Herkenbaar

In 2010 stierf de man van Liliane Keuninckx,
op enkele maanden van de dood van Brigitte.
Ze schreef er een lied over, zo herkenbaar.
Wie het niet meemaakt begrijpt niet wat het met je doet...


Bleke handen, koude huid
Herinnering zonder geluid
Gevat in één moment 
Dat niemand anders kent
De dag dat de klok voor ons werd stilgezet
Jij blijft altijd naast me staan
Waar je ook bent heen gegaan
Je neemt me bij de hand
Als ik het moeilijk heb
Jij blijft altijd naast me staan
Helpt me stormen te doorstaan
Voor eeuwig een plaats in m'n hart

Zonnestraal op mijn gelaat
Alsof geluk nog echt bestaat
Elke lach en traan
Iedere rimpel zijn verhaal
Wordt ik overmand door stil verdriet
Dan raak je mij plots aan
Jij blijft altijd naast me staan
Waar je ook bent heen gegaan
Je neemt me bij de hand
Als ik het moeilijk heb
Jij blijft altijd naast me staan
Helpt me stormen te doorstaan
Voor eeuwig een plaats in m'n hart

De hemelgrens vervaagt
Als jouw liefde mij weer raakt
Dan voel ik weer jouw warme gloed
En geef je mij weer moed

Jij blijft altijd naast me staan
Waar je ook bent heen gegaan
Je neemt me bij de hand
Als ik het moeilijk heb
Jij blijft altijd naast me staan
Helpt me stormen te doorstaan
Voor eeuwig een plaats in m'n hart

Tweet

Twitteren kun je best vergelijken met een groot plein waar iedereen een beetje door mekaar staat te roepen in de hoop dat iemand anders zal antwoorden of je tweet interessant zal vinden.

Waarschijnlijk een volgende stap in de vereenzaming van de mens.

Belangrijk

Strange, was het niet geweest van Di Rupo en zijn nest politiekers dan had ik nu nog maar enkele weken, maanden te werken. Niet dat ik me zo oud voel. Als ik veel van die jonge tjeutens zie met hun oude manieren dan moet ik zeker nog 60 jaar werken. Maar ik heb nog zoveel te doen naast mijn job.
Belangrijke dingen...

God, ik en ...

ZAZ zomaar. Zomaar ZAZ?

Venster

Maak van 2014 een mooi nieuw venster op wat je boeit en anderen pleziert.