51°15'10" Noorderbreedte / 02°54'45" Oosterlengte

Vandaag ben ik weer naar de plaats gevaren waar ik Brigitte aan de zeven wereldzeeën toevertrouwd heb. Met hetzelfde schip maar nu helemaal alleen, zonder familie en vrienden, samen met andere lotgenoten. Best lastig hoor, opnieuw geconfronteerd worden met je verlies.

De kapitein had ons uitgenodigd voor een herinneringsvaart, net voor Allerheiligen, waar anders iedereen een bloemetje op het kerkhof gaat neerleggen konden wij nu mee op zee.

Het was best emotioneel, we waren met z'n achten die iemand aan de zee terug geschonken hadden.
Het schip deed alle coördinaten aan en op iedere specifieke plaats aangekomen kreeg iedereen de voorplecht voor zich alleen om afscheid te nemen terwijl het schip rond de plaats van uitstrooïng voer.

Op 51°15'10" Noorderbreedte en 02°54'45" Oosterlengte had ik het wel heel moeilijk.
Best eenzaam hoor zo helemaal alleen op de voorplecht, alleen met je verlies.
Ik denk dat ik me in mijn hele leven nog nooit zo alleen gevoeld heb.

Ik had in onze tuin een roos afgeknipt van een van de rozenstruiken die Brigitte altijd zo goed verzorgd had. Dit jaar hadden de rozen nog nooit zo mooi gebloeid. Ongetwijfeld als dank aan Brigitte die hen steeds zo goed verzorgde.
Ik was de enige die een zelf geplukte bloem meegebracht had.
Maar dat kleine roosje was oneindig veel mooier dan alle gekochte boeketten aan boord.
Ik weet het zeker.
Brigitte ook denk ik...

Spiritueel toegewijde

Spiritualiteit spreekt me zeer zeker erg aan.
Ik zal echter nooit een toegewijde worden.

Vandaag met M. (*) naar het spiritueel middelpunt van de Vedische wetenschap getrokken uit pure openheid voor anere culturen en ook wel uit nieuwsgierigheid. Mooie mensen allemaal, heel gedevoueerd, veel mee gepraat en geluisterd, niet gediscussieerd want ieder heeft recht op zijn eigen mening en leven, maar we wisten al na 1 uur dat we nooit geen toegewijden in de Vedische spiritualiteit zullen zijn.
We zouden het aardse teveel missen om enkel met geestelijke verhevenheid tevreden te zijn.
Wie weet, in een volgend leven misschien?
Of niet?

(*) M, zoals in de James Bond films. Ik leid nu eenmaal een gevaarlijk leven...

Afbraak

Ik heb deze namiddag de zomer afgebroken.
Het zeil voor extra schaduw,
het bamboe rolluik voor extra lichtfiltering.
De zon laat ik nog even aan de hemel.
Om de overgang niet te bruusk te maken.

The Boss

Moto Mantra

Harley krishna,
Harley krishna,
krisna krisna,
Harley Harley,
Harley rama,
Harley rama,
rama rama,
Harley Harley
...

Bang

Ik ben bang dat ik weer mezelf tegenkom.
Bang dat ik niet over mijn herinneringen heen kan stappen.
Bang dat ik na zoveel maanden nog steeds niet alleen kan aanschouwen wat we ooit zovele keren samen deelden.
Ik zoek zovele redenen om er niet mee geconfronteerd te worden.
Maar toch moet ik het doen. Ik heb mezelf wat krediet gegeven.
Ik kan geen duizend kilometer alleen rijden op een dag, toch niet als het heel besneeuwd kan zijn.
Daarom neeem ik er twee heen en twee terug.
Ik stop zeker bij mijn motorvriend in Pfronten, met zijn mooie custommachines in de Tiefgarage.
Ik moet hem vertellen dat Brigitte niet meer mee is. Nooit meer mee zal zijn.
Ik kan ook geen 7 dagen alleen zijn in de besneeuwde bergen, daarom neem ik er maar 5.
Ik moet vertellen aan de sympathieke eigenaars van het hotel hoog in de bergen, waar we zovele keren verbleven dat Brigitte nooit meer mee zal komen. Dat ze nooit meer haar aanstekelijke lach zullen horen. Maar toch, ik moet het doen. Voor ons twee. Voor mezelf.
Alleen, maar in gedachten met twee.
Bang voor mezelf.

De keerzijde van succes

Snelheden

Een mens bepaalt zelf de snelheid waarmee hij leeft.
Zelfs al denkt hij geleefd te worden en zijn eigen snelheid niet te kunnen beïnvloeden.
Los daarvan is de snelheid waarmee geleefd wordt niet de snelheid die de anderen zien.
Zelfs niet de snelheid die we zelf denken te registreren.
Traag voor de ene is snel voor de andere.
Zo wordt snel ingehaald door traag en laat het ver achter zich.
Zoals een trein met slapenden een peleton met spurtende renners voorbijsteekt.

Eenzaam maar niet alleen

In de vroege ochtend een kist op een brancard in het midden van de kerkhofdreef.
Ernaast de priester van het kerkhof met een beamte van het kerkhof in uniform, twee familieleden, drie collega's in extremis verwittigd en vier niet nader te omschrijven enkelingen.
Een kort gebed over de vergankelijkheid van het leven en een zegening met wijwater. De schaarse aanwezigen die op hun beurt symbolisch afscheid nemen en dat was het. Nog geen 10 minuten.
Geen mis, geen muziek, geen offerande, geen herdenkingskaartjes.
Het was best fris op het kerkhof maar de herfstzon scheen mooi door de roeste bladeren over het tafereel. Dat maakte iets speciaals en heel ingetogens van dit afscheid. Heel intens.
Mooier dan vele andere begrafenissen.

Monsieur Leblanc

Dat was hoe ik hem aansprak als ik hem tegenkwam.
Op z'n minst een kerel met een geschiedenis groter dan de gemiddelde medemens.
Zag altijd alles groot, groter, te groots en liet zich daar ook altijd aan vangen. Ving daar ook vele malen anderen mee.
En als hij dan weer eens het deksel op zijn neus kreeg dan bleef hij daar tot ieders verbazing (ergernis veelal) ongelooflijk optimist onder.
Zaterdag is hij echter ook gestorven, net geen 57.
In de grootste eenzaamheid. Pas vandaag werden we er als bij toeval van op de hoogte gebracht.
Maar hem kennende zal hij dat ook een onderdeel van zijn lot gevonden hebben.
Ik weet bijna zeker dat hij het ook niet erg vond.
De tweede collega die ons in minder dan een week ontvalt.
Hoe dan ook veel te vroeg.
Ook de Pa van Rik is in diezelfde week gestorven.
Vreemd maar ik voel nu eigenlijk even teveel de schaduw van de dood.