Schrik

Ik vrees dat het vandaag een schrikkeldag wordt.

Veel

Er zijn veel eenzame mensen in deze wereld...
Vandaag (allez gisteren) weer gezien.
Ik acht me gelukkig veel mensen te kennen.

Ogen op de wereld

Ik mis al die uren dat ik je verhalen vertelde.
Verhalen om in je diepe, bijna bewuste, slaap toch een stukje van mezelf te laten horen.
Dat er iemand was die voor je zorgde, dat je niet alleen vertrok.
Soms was je dichtbij en reageerde je mompelend of glimlachend op wat ik vertelde, soms was je ver en zag ik enkel aan de trekken om je mond en de rimpeltjes rond je ogen dat je me hoorde in je diepe weg zijn van de wereld. Je wereld die op het eind enkel nog draaglijk was door de vele morfine.
Maar ik bleef maar praten, vertellen wat ik zag, jou ogen zijn op een wereld die je eigen ogen aan het sluiten was. Angstvallig proberen om je hier te houden, maar ik zag meer en meer dat ik de strijd aan het verliezen was. Net als jij.
Ik blijf nog steeds dezelfde verhalen vertellen omdat ik hoop dat je me nog hoort.
Omdat ik nog steeds je ogen op de wereld wil zijn.
Al weet ik stilaan dat ik enkel nog voor mezelf die verhalen vertel.
Om je niet te vergeten. Om je hier bij mij te houden.

Drang

Ik denk dat er in ieder mens een drang bestaat om uit te munten in iets.
Bij de ene al exclusiever dan de andere. De aard van dat uitmunten wordt, denk ik,
bepaald door hoe de mens in elkaar zit.
Is het een solitair en wil hij/zij dat ook beklemtonen in het uitmunten in iets niet alledaags.
Is het een kuddebeest en volstaat het om in veilige groepsidealen uit te munten.
Is het een creatief iemand dan wil hij uitmunten in iets waar een ander normaal niet aan denkt
en ga zo maar door. Vul het ook eens voor jezelf in.
Maar ieder wil ooit zijn "Moment of Glory".
Sowieso kom je in onze -Westerse- samenleving toch 2 maal in de gazetten.
De eerste keer als je geboren wordt, de tweede maal als je sterft.
Vroeger was dat drie keer want toen kwam je nog eens in de krant als je trouwde.
Uitzonderingen niet te na gesproken, tijden veranderen natuurlijk.
Maar de drag om uit te munten blijft.
Uitblinken, excelleren, onderscheiden,
overtreffen, schitteren, uitsteken,
voorbijstreven...
Kies maar.

Monster

Met de mooie zon en nog 6 graden snel even met de Ducati gaan rijden.
M'n Italiaan geeft me toch dat tikje meer adrenaline dan de twee Harley's.
Het verschil tussen rijden en cruizen. Alhoewel die NightRod... en de FortyEight dan.
Eigenlijk een soort heilige drievuldigheid als ik er goed over nadenk.
Ze vullen elkaar perfect aan maar wie is wie?
De Ducati is de geest in elk geval ;-)

Wachtzaal

Soms vergelijk ik dit leven met een wachtzaal.
Het enige wat ik niet weet is op wát we juist wachten.
Wie weet wachten we misschien wel gewoon op niets.
Dan maken we beter iets van dat wachten op niets.

Mooie zondag

Koud en warm in mijn hart.

Net terug van 100km met mijn nieuwe brommer door zon, wolken, miezerige regen,
opnieuw wolken, wind, regen. Gaan kijken naar de zee op mijn vertrouwde plekje.
Even bijpraten met Brigitte. Vragen hoe het met haar gaat, zeggen hoe ik haar mis.
Kijken naar de onstuimige zee en de meeuwen die spelen op de wind.
Weg van de wereld. Alleen met de natuur en zijn elementen.
Voelen dat je leeft omdat het je botten belaagt, in je opnemen wat mooi is en blijft hangen.
Even gestopt om m'n handen en knieën wat te warmen. In de Lanterfanter, men kent me daar een beetje. Die gast met z'n moto die nu en dan eens stopt. Soms alleen, soms niet.
Niemand die weet waar hij vandaan komt, niemand die weet waar hij naartoe rijdt.
Met het meisje achter de bar wat gepraat over van alles en nog wat.
"Nog een goed weekend en tot ziens". Meer moet dat niet zijn om je geest te zuiveren.
Daarna weer op weg. Geplande doelloosheid.
Meer hoef ik niet meer.
Ik voel me goed zo.

Kwast

Een verfkwast is geen flauwe plezante schilder.
Maar eigenlijk zou dat wel kunnen.

Hôtel des Caravelles

Veel mensen zouden het leven beter wat lichter opnemen als ik zo rond me kijk en zie hoeveel problemen eigenlijk bijna onbestaande zijn als je de lichtheid ervan beschouwt.
Die ondraaglijke lichtheid van het bestaan.
Hier past nu "Hôtel des Caravelles" van Julien Clerc bij (*).
Over hoe mooi het leven wel kan zijn.
Hoe mooi het zijn kan zijn.
Zou kunnen zijn.
Zou moeten zijn.
Is.

(*) Op dat liedje wil ik de kerk uitgedragen worden als ik ooit eens sterf ...
Morgen, volgende week, volgend jaar, op mijn honderdste ;-)

Valentijn

Vandaag Valentijn.
Feest of feestdag van de verliefden.
Mensen die elkaar graag zien. Echt graag zien, wat er ook gebeurt.
Van die liefde die duurt, langer dan een uur, een dag, een week, een maand, een jaar.
Van liefde die niet alleen feesten maar vooral stormen overwint.
Ik las erover in een magazine. Iets heel ontroerend omdat het zo basic was.
De reporter sprak over wat liefde was met iemand die eigenlijk heel nuchter was in dat soort zaken. Ik herkende mezelf voor een stuk.
Het kwam erop neer dat liefde tussen mensen veel moet doorstaan en dat de kracht van de liefde tussen 2 mensen was dat ze alle stormen kon overwinnen.
Maar wat me het meest trof was de eindconclusie van die heel nuchtere persoon.
"Als je elkaar echt graag ziet en een van de twee sterft, dan heeft diegene die achterblijft veel verdriet." Zo simpel gesteld, zo basic. Maar zo is het.
Niet meer en niet min.
Veel verdriet.

One Love

Magistraal.
Mary J., my kind of girl.
En dan die riffs van The Edge...
Kippenvel.

Druk

Amai, druk op mijn blog vandaag.
95 pageloads dixit mijn logspy ;-)

Sneeuwzicht

De natuur en onze tuin zijn nu net zo mooi als de laatste week dat Brigitte hier was.
Het terras en de toegevroren vijvers,de tuin, de weiden, de landerijen, alles ondergesneeuwd en daarop een felle zon in een staalblauwe hemel.
Het waren de laatste beelden die Brigitte in haar toestand tussen waken
en slapen van de hoge doses morfine vanuit haar relaxzetel zag.
Als je haar zo zag dan leek ze tevreden, met een glimlach op haar gezicht.
Het deed haar ogenschijnlijk goed om zoveel moois als afscheid te aanschouwen.
Een beeld dat ik ongetwijfeld steeds zal oproepen als ik ook maar ergens sneeuw zie.
Maar daarbij ook van langs om meer de glimlach om haar mond.
Alsof ze zei : "het is goed geweest"...

Schoon feest

Gent lichtstad, schoon feest, raar volk (merci Herr V.)