Niet storen

De beste instelling op iPad en iPhone is "niet storen".

Behalve favorieten ;-) .

Pierre is er niet. (J.P. Sartre)

Ontwikkelen van een "en soi" blijkt soms toch een moeilijke oefening.

Het wordt nogal eens verward met projectie van de eigen perceptie op de situatie waarin een ander zich bevindt. Niets hoeft voor een ander zo erg te zijn als het er voor jezelf uitziet.

Misschien betekent het helemaal niets.

L'être et le néant.

Ver weg op zee in een blauwe boot ;-)

Wie zichzelf niet kan belonen kan niemand belonen.

Om deze fout niet te maken heb ik me net een top-of-the-bill actioncamera aangeschaft.

Neenee, geen GoPro, dat is voor softies, heeft geen GPS, bewegingsdetectie, geen beeldstabilisatie, triestig geluid, enz... Ook veel te veel gepruts met van alles en nog wat.

Daarom heb ik na een korte doch krachtige studie gekozen voor een...  met rollbar- en helmbevestiging. Afstandsbediening, wifi, livestream, extra batterij en wreed rappe SDkaart.

Wacht maar. Morgen tussen 9 en 12 geleverd met een kwartier daarvoor een sms van de koerier om me wakker te maken. Ge moet niet altijd op een Euro zien.

En met mijn oude actioncam ga ik iemand héééééél gelukkig maken :-)  .

Yesssssssssss.

Alles nuchter en sec beschouwd ...

Ja, best eenzaam om alleen naar het ziekenhuis te gaan.
Met een sportzakje met wat toiletgerief en vers ondergoed.
Je alleen klaarmaken voor de operatie, niet weten wat eigenlijk.
Ze zijn allemaal best vriendelijk, doen hun werk goed.
De anesthesist vraagt wie je komt halen, want je mag 24 uur niet rijden na je verdoving.
"Stel je voor dat je een ongeval hebt op de weg terug".
"Niemand komt me halen, ik rij wel alleen terug." Zoveel zou het toch niet uitmaken.
Tja, stel je voor dat ik niet meer wakker kom. Dat ik in de mist verdwijn en er blijf in verdwalen.
Wat maakt het dan nog uit.
"Slaapwel, tot straks" zegt hij nog. En dan wil je eigenlijk niet weten wat er gebeurt.
"Ben je er weer?" Ja hoor, ik ben er weer.
2 uur weg geweest van de wereld zonder dat iemand het wist.
Behalve de chirurg, de anesthesist en de verpleegster. En ik vooraf, achteraf.
Hopelijk beter. Ja, zeker beter. Het moet.
Toch nog een foto nemen van mijn leeg bed.
Want ik ben weer weg.

201407241330

Allez, we zijn weer weg.

Dat weten we dan ook weer.

Zomer

Ja, nu is het zomer.

Erfelijk onbelast

Zijn vader was geen stier,
zijn moeder was geen koe,
maar toch was hij een kalf.

Voorbij gaan

Dat voetbal gaat serieus aan mij voorbij.

Ik heb het nooit begrepen en ik zal het nooit begrijpen.
Een beetje het primitieve in de mens denk ik dan.

Desalnietemin feestelijk

Zelfs in zijn treurige muziek legt Vivaldi iets feestelijks.
Leven in al zijn facetten is een feest dat je moet beleven.
Nu aan het luisteren naar de Vespri Per L'Assunzione Di Maria Vergine
in een uitvoering van het Concerto Italiano & Rinaldo Alessandrini.
Prachtig.

Groene wolk

Ik hou niet zo erg van de weg tussen Roeselare en Diksmuide, heb die al zo vaak afgereden.
Meestal op doorreis naar de zee. Wat bijpraten met mijn maatje.
Maar als ik eens niet naar de zee rij en in Diksmuide afsla net over de brug, net voorbij de IJzertoren de IJzerdijk verlaat en de Kapellestraat indraai wordt het een aangename weg.
Als ik de korte bocht naar links neem aan wat ik "de Kapel van de Paarden" noem, wat verder de IJzerhoeve voorbij kom, in de verte op de grond een soort groene wolk ontwaar, een wolk van bomen en bladeren, met in het midden van die wolk bijna onmerkbaar een fijne torenspits die er net bovenuit piept, dan vergeet ik het saaie gedeelte van de weg.
In het oog van die groene wolk is het altijd een beetje thuiskomen.
Het huis van Giscard en Jeanne en alle gelijkgestemde zielen die je er kan ontmoeten.
Als je je oren meehebt, wil luisteren, wil delen.

Kapel van de Paarden

Phil

Phil Bosmans (1922 - 2012), beter bekend van de Bond zonder Naam, was vooral gekend door zijn spreuken die op menige schouw gezet- of aan menige muur opgehangen werden.
Korte one-liners die hoop en/of troost moesten geven in het dagelijks leven. Een mooi initiatief maar wat mij betreft ook tijdsgebonden.
Op de sociale media zoal FB en andere heb je nu een soort virtuele Bosmansweide waar gevleugelde spreuken met ontroerende tekeningetjes of in melodramatische powerpoints verspreid worden.
Soms van gevestigde waarden met enige inhoud maar veelal van would-be profeten die ze drukken terwijl je erbij staat.
Ik ben nooit onbeleefd (allez, meestal niet) maar ik vind het eigenlijk wel een soort pollutie.
Geef mij dan maar spreuken zoals "Als het paard geen haver lust, dat het dan mijn kloten kust".
Liever een glimlach op de lippen om het absurde dan een frons uit medelijden om het simpele.
Maar wie ben ik. Volgende keer moet ik misschien eens spreken over de spekpater ;-) .

The Thunderdome revisited

Gom

Zo nu en dan schrijf ik eens een fout in mijn blog.
Om de kritikasters, zuurmispels en schandaaltoeristen wat werk te geven.
Anders zijn ze nog ongelukkiger dan ze al zijn. Ik ben een goed mens...
Of ik schrijf iets bewust dubbelzinnigs wat ze menen te kunnen begrijpen en verklaren in hun eigen voordeel maar vooral in mijn nadeel. Mooi is dat. Ook hier ben ik weer een goed mens...
Maar weet dat ik bij de uitdeling van het schrijfgerief enkel het potlood neem en de gom weiger.
Ik schrijf geen fouten dus waarom heb ik dan een gom nodig.
(om te lachen hé, bij sommigen moet je dat er altijd bij vertellen).

Hoop

Zo druilerig als de dag begon, zo mooi eindigde hij.
Regen tot net voor de begrafenis, mooie zon op het einde van de dag.
Best veel volk op de uitvaart en alles was in balans met het lang leven van mijn ma.
Mooie teksten, mooie pianostukken op de vleugel in de kerk en het uitmuntende koor van Joost Vanbrussel dat heel mooie serene liederen zong, beschouwend met een blik naar de toekomst.
Ook de rouwreceptie in het WZC, speciaal voor het comfort van Pa, was goed.
Pa was ook tevreden alhoewel je op zo'n momenten niet tevreden kunt zijn. Wat me meest trof was de ontroering, het verdriet en de onmacht van mijn Pa die na meer dan 70 jaar afscheid moest nemen van z'n partner. Het gevoel is me zeker niet vreemd en daardoor ook dat het me waarschijnlijk meer dan anderen trof en opviel. Mooi ook om zien hoe achterkleinkind Louiza haar Opatje in zijn rolstoel naar alle genodigden bracht om goeiedag en dank u te zeggen.
Om 17h waren we enkel met de zussen en broers samen op het kerkhof voor de uitstrooïng op de strooiweide, het teruggeven aan de natuur wat van de natuur komt, in de kleine besloten kring van onze familie. De asse vervliegt over de wereld en zo is ons Ma ons overal waar we gaan nabij.
Omer, de rouwbegeleider van dienst en een oude vriend van me, deed dit heel sereen. Na een moment van reflectie namen we afscheid. De wandeling door het mooie groene kerkhof was heel beklijvend door de zon die, door het mooie ritselende  groene bladerdek van de bomen, precies ook goeiedag kwam zeggen, ons liet begrijpen dat het leven verder gaat en dat de zon nog zal schijnen in ons leven. Heel mooi en symbolisch. Zoals het eigenlijk moet.
Afscheid nemen met hoop op mooie dingen die nog moeten komen.

Slapen in Havana

Het valt me op hoeveel mensen fantasieloos, zonder verbeelding door het leven gaan.

Ik denk dat het een soort verzuring met zich mee moet brengen. Of een gevolg ervan is.

Precies alsof je enkel zwart-wit films ziet, akkoord, met wat tinten van grijs maar volledig gespeend van de miljoenen tinten en schakeringen van het kleurenpalet. (klik hier en leer er alles over)

Niet dat iedereen zoveel fantasie moet hebben als ikzelf. Best vermoeiend soms maar altijd boeiend om zien tot wat de geest in staat is. Hilarisch veelal, kinky zoals mijn beste vriendin en persoonlijke lijfartse het lachend noemt. Soms ben ik wel blij dat niemand in mijn hoofd kan kijken als ik weer eens een volstrekt normale dagdagelijkse situatie vertaal en bijkleur naar een avonturenfilm, een cartoon, whatever. Altijd heel amusant. Misschien ook wel omdat ik in alles humor kan ontdekken, of bij gebrek eraan, kan toevoegen. Wie weet ben ik soms wel gestoord. Prettig gestoord in elk geval.

't is nu 22h09 in Havana. Ik ga slapen, ook al omdat ik 8.000 km daar vandaan woon.

Onvolledig

Vreemd, nu mijn ma overleden is, is er precies iets gebroken. Doorbroken misschien.
We hadden het geluk om met de beide ouders en de 5 kinderen, gedurende een uitzonderlijk lange periode, één geheel te vormen. Nu ik erover nadenk, met 7, een magisch getal.
Met ma die vertrokken is zijn we iets verloren van het geheel.
Geheel dat nooit meer hetzelfde zal zijn, en allen voelen we het.
Ook dit is het leven.

Nefast

Pretentie,
heeft een nefaste invloed op intelligentie.