Afscheid in schoonheid

Alles heeft een begin en een eind.
Ook wat mooi is.
Mooi is eindig, niet voor altijd.
Anders wordt het gewoon.
En gewoon is niet meer mooi.

Thuis in de zeven wereldzeeën

51°15'10" Noorderbreedte
02°54'45" Oosterlengte




* * *

Zee
Ik wil alleen zijn met de zee
Ik wil alleen zijn met het strand
Ik wil mijn ziel wat laten varen
Niet mijn lijf of mijn verstand.

Ik wil gewoon een beetje dromen
Rond de dingen die ik voel
En de zee - ik weet het zeker -
Dat ze weet wat ik bedoel.

Ik wil alleen zijn met de golven
Ik wil alleen zijn met de lucht
Ik wil luisteren naar mijn zwijgen
Daarna zal ik verder gaan
En de zee - ik weet het zeker -
Zal mijn zwijgen wel verstaan.

* * *

Zie je - waar ook ter wereld - de zee,
denk dan aan Brigitte,
want de 7 wereldzeeën zijn haar laatste rustplaats.

Valt de regen op je neer,
denk dan aan Brigitte,
want regen is de verdamping van de zee.

Voel je de zon op je gezicht,
denk dan aan Brigitte,
aan haar lach die steeds de zon in ons hart heeft gebracht.

* * *

Oostende 29 januari 2011
Een stralend zonnige namiddag op zee.
Een mooie dag om afscheid te nemen.
Precies zoals Brigitte het zou gewild hebben.
Vooral de stilte aan dek op de terugreis was heel betekenisvol.
Iedereen was in die stilte verbonden met elkaar en met Brigitte.
Enkel de wind en de golven mochten iets vertellen.
59 vrienden van Brigitte en van elkaar op de voorplecht,
een ijzige Noordooster maar in volle zon.
Verbonden voor het leven.
Door Brigitte.

* * *

De soundtrack die de kapitein liet horen toen iedereen zijn lange witte roos naast de urne in zee wierp was de serene versie, op een klassieke gitaar, van de openingsdans op ons huwelijksfeest.
Bijna 32 jaar geleden.
Ik had het aan niemand verteld omdat ik dat voor Brigitte en mezelf,
voor ons alleen, wilde op dat moeilijk moment.
"Cavatina", het thema van "The Deer Hunter".
Een film over leven en leren leven.
Mensen willen redden en het niet kunnen.
Leren, leren aanvaarden uit het leven.
Mild worden ondanks alles.
Uit de lessen die je leert.

Een

Het is best eenzaam om alleen je inkopen te doen, alleen thuis te komen en niet te kunnen vertellen wat je gekocht hebt. Alles in de frigo stoppen en denken dat je eigenlijk teveel meegebracht hebt voor 1 persoon. Niet te kunnen vragen als het lekker is wat je klaargemaakt hebt. Alles alleen te moeten opeten. 1 bord, 1 couvert en 1 glas in de vaatwas te steken.
Je af te vragen waarom eigenlijk.

Twee snelheden

Het is moeilijk leven in een wereld waar niet alles synchroon verloopt. Waar de feiten gebeurtenissen, gedachten en emoties op verschillende snelheden evolueren.
Enerzijds heb je het snelle leven van de alledaagse, tastbare, banale dingen. Werken, eten, slapen, wassen, plassen en anderzijds heb je dan je gedachten en uitermate impacterende emoties en gevoelens die in een zeer traag tempo voorbijkomen. Afscheid nemen, gewoon worden aan alleen zijn, missen, rouwen, onzekerheid over toekomst en zin van het leven.
Het puur fysieke afscheid zit in de stroomversnelling van het gewone leven maar het echte afscheid nemen zit in de trage trein van de geest en het hart.
De vraag is als er ooit synchroniciteit geweest is, is, zal zijn.

Therapie

Schrijven kan ook iets therapeutisch hebben.
Iets van je af schrijven. Niet in het bijzonder aan iemand of een groep mensen gericht maar het gewoon eens debiteren, dat het wat uit je geest is.
Het werkt ook. Maar dat is tevens een van de redenen dat je hier op mijn blog geen commentaar kunt geven, anders keert hetgeen je van je afgeschreven hebt terug in een of andere visie die een lezer daarop heeft. Zeg maar een soort boemerang.
Dan is het niet alleen niet van je af geschreven maar je begint ook weer te herkauwen.
En dat is voor koeien.
Op stal of in de weide.

Ik mis je zo ...

D16 GP 2011

Norbert, ervaringsdeskundige...

"Hoeveel mensen je ook willen steunen,
je zult het helemaal alleen moeten doen.
Je zult alleen zitten huilen,
alleen het verlies moeten verwerken.
Niemand kan je daarin helpen.
Hoezeer ze ook hun best doen.
Je staat er alleen voor.
Je moet erdoor.
Willen of niet.
Het is zo."

Achterna

Zoals Renaat zei :
"Op de weg van het Leven
is Brigitte ons enkel énige passen voor.
Laten we die weg verder zetten
haar achterna."

Zo voel ik het eigenlijk.
Zij is voorop, alles gaan verkennen, alles klaarmaken.
Terwijl ik hier alles opruim, alles op z'n plaats zet.
En als alles hier is volbracht, dan volg ik haar naar wat volgen zal.
Zoals ze me geleerd hebben in de marine.
"Als alles volbracht is op het schip,
zet dan de zeesluizen open zodat het in vrede kan zinken naar de bodem."

Wolf in schaapskleren

Deze morgen gaan rijden met de Night Rod.
Lekker weer, de zon, 12 graden en droog.
Heerlijke machine.
Perfect mogelijk om heel rustig te cruizen en
dan met één korte ruk aan het gas te racen.
Subliem.
Een perfecte partner voor de Monster die
ernaast staat in mijn garage.
Wel altijd nerveus die laatste.

Het rijmt

Miene moat Zjorsch
Me ziene Porsch(e)

Kan ik niet...

Moe

Ik ben zo moe.
Precies alsof alles uit mij verdwenen is.
Alsof alles rondom mij opgelost is in niets.
Zo moe.

Niet eerlijk

Het is niet eerlijk dat B. er niet meer is.
Onze wereld heeft niets met eerlijkheid te maken.
Heeft ook niets met "juist" en "recht" te maken.

Thank you

Drie Wijzen

Als je op deze aardkloot lang genoeg uit het Oosten komt dan kom je eigenlijk uit het Westen, kom je eigenlijk uit het Oosten, uit het Westen, uit het ...

Briefjes en geen munten

Vandaag dag op dag reeds 1 maand dat B. er niet meer is.
Alhoewel we het twee jaar voordien reeds aangekondigd werden blijft het moeilijk om te geloven, te aanvaarden, ten volle te beseffen. De mist in mijn hoofd trekt maar traag weg. De mist die me die eindigheid niet kan doen vatten, zien.
Het is een troost dat we die 2 jaar zo goed voor elkaar gezorgd hebben. Ik voor haar en zij voor mij. Veel beter dan de meesten ook nog maar kunnen van dromen. Zoals ik schreef op haar kaartje moet het echt wel liefde geweest zijn. Anders kun je zoiets niet. En eigenlijk waren we altijd gewoon geweest om voor elkaar te zorgen. Met onze manier van doen, ons gevoel voor realiteit, voor humor ondanks alles, tot op het laatste.
Ik voel wel dat het ook een flink stuk roofbouw op mijn eigen fysiek en psyche geweest is. Altijd positief blijven, dweilen met de kraan open, roeien tegen alle golven in ook al geloof je er zelf niet meer in maar wil je het haar toch nog zachter voorstellen dan het au fond is. Dat doe je maar 1 keer in je leven, kán je ook maar 1 keer in je leven.
Ik ben er ook door veranderd, niet echt veel hoor. Alles is gewoon afgelijnder en scherper geworden van wat het vroeger eigenlijk al was.
Ik verlies compleet geen tijd meer aan onbenulligheden, zinloze discussies, herkauwen van dingen die reeds gezegd of beslist waren, soap- en kermisimago van de zogenaamd beteren, mij laten zeggen wat ik moet denken, moet doen, moet zijn.
Ik geef ook veel sneller een welgemeend "kus mijn kloten" als ik ook maar iets van het voorgaande herken. Waar ik vroeger nog wat beleefd ging blijven tegen mensen die eigenlijk heel onbeleefd hun willetje proberen op te dringen probeer ik nu onmerkbaar subtiel nog onbeschofter te zijn en er gewoon komaf mee maken.
Ik doe enkel nog wat ik belangrijk vind voor mijn leven en wie daar last mee heeft moet maar elders lopen. Zeker niet voor mijn voeten.
Is dit cru? Nee. Niet als je blijft respect hebben voor wie het goed meent, hoe anders zijn/haar gedacht ook kan zijn.
Ik acht me ook gelukkig dat ik steeds de juiste mensen om me heen gehad heb. Maar ook dat is een verscherping geweest. In zo'n momenten herken je de Samitanen van de Farizeeërs, de mensen die het echt goed met je voor hebben van de pratelaars.
Nog een voordeel is dat je die goeie ook veel intenser hebt leren kennen en dat blijft. De andere zijn wat op de achtergrond verdwenen en mogen daar verder blijven resideren. Je bent er toch niets mee.
In moeilijke momenten komt de essentie naar boven.
De essentie die belangrijk is voor je leven.
Al de rest is kleingeld.
Je moet briefjes sparen en geen munten.

Se piangi, se ridi

Indo-Steenkerke

Via Nieuwpoort en Steenkerke vanuit Indonesië naar Roeselare.
Zonder enige twijfel de zus van mijn Buddha.
Daarom ook dat ze mee mocht.

Stil

't is hier een beetje stil omdat ik momenteel eigenlijk veel meer op een van mijn andere blogs aan 't werken ben.
Een mens moet de mensen en zichzelf geen gewoonten laten kweken.
De mensen vooral niet laten denken dat ze je menen te kennen en jezelf vooral niet laten denken dat je nu op routine moogt draaien.

Alleen met herinneringen op nieuwjaar