31.5.11
30.5.11
Lied van de sterren
De dag begint weer vroeg vandaag.
Het circus zet zijn tenten op het plein, wit en blauw.
De zandgrond viert weer feest vandaag.
Een kind verkent vol passie het terrein, ik denk aan jou.
Ik wou dat ik je even bellen kon.
Ik wou zo graag nog even met je praten.
Maar je bent al onderweg naar de zon.
Op zoek naar die ene plek onder de sterren.
Ik wou dat ik je even bellen kon.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou toch nog zoveel tegen je zeggen.
Maar jij lacht nu vast een eind weg in de zon.
En kijkt vannacht vol passie naar de sterren.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
Ik wou toch nog zoveel van je houden.
Maar je bent nu onderweg naar de zon.
Op weg naar je eigen plek tussen de sterren.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
(Bart Herman)
Het circus zet zijn tenten op het plein, wit en blauw.
De zandgrond viert weer feest vandaag.
Een kind verkent vol passie het terrein, ik denk aan jou.
Ik wou dat ik je even bellen kon.
Ik wou zo graag nog even met je praten.
Maar je bent al onderweg naar de zon.
Op zoek naar die ene plek onder de sterren.
Ik wou dat ik je even bellen kon.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou toch nog zoveel tegen je zeggen.
Maar jij lacht nu vast een eind weg in de zon.
En kijkt vannacht vol passie naar de sterren.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
Ik wou toch nog zoveel van je houden.
Maar je bent nu onderweg naar de zon.
Op weg naar je eigen plek tussen de sterren.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
(Bart Herman)
29.5.11
Onderweg
Ergens onderweg ben ik mijn geloof verloren.
Mijn geloof in goden, in opperwezens, in bovennatuurlijken, in meerderen, in meerderen dan de anderen.
Niet dat het me pijn gedaan heeft, integendeel.
Het verliezen van dat geloof was verlossend ondanks het feit dat het geloof zelf claimt verlossend te zijn.
De rest van mijn tocht is nu stukken ongecompliceerder, veel eenvoudiger.
Enkel geloven in mensen die mij dierbaar zijn.
Die het waard zijn in mijn hart te wonen.
Mensen van ver en mensen van dichtbij.
Maar toch in mijn hart.
(Herlezen en nog steeds goed bevonden)
Mijn geloof in goden, in opperwezens, in bovennatuurlijken, in meerderen, in meerderen dan de anderen.
Niet dat het me pijn gedaan heeft, integendeel.
Het verliezen van dat geloof was verlossend ondanks het feit dat het geloof zelf claimt verlossend te zijn.
De rest van mijn tocht is nu stukken ongecompliceerder, veel eenvoudiger.
Enkel geloven in mensen die mij dierbaar zijn.
Die het waard zijn in mijn hart te wonen.
Mensen van ver en mensen van dichtbij.
Maar toch in mijn hart.
(Herlezen en nog steeds goed bevonden)
26.5.11
25.5.11
32 jaar
32 jaar geleden op 25 mei gingen we samen naar het stadhuis om te trouwen.
Het was in de namiddag, met ouders, broers en zussen.
Een plezante plechtigheid, met veel humor en een etentje achteraf.
Het groot feest met familie en veel vrienden was gepland op 3 augustus daarna, na mijn eindexamens en net voor ik mijn legerdienst moest vervullen.
We huwden wat vroeger voor de wet, midden in de examens van mijn laatste jaar aan de hogeschool in Gent. Zo kon ik aanspraak maken op een plaats dichter bij huis voor mijn legerdienst, bij de Zeemacht in Oostende. Bij "de marine" zoals ze bij ons zeiden.
Toen reeds de zee, toen reeds Oostende. Wie van ons twee had toen gedacht dat de zee en Oostende nog een belangrijke rol ging spelen in ons leven.
De plaats van het afscheid.
Het was in de namiddag, met ouders, broers en zussen.
Een plezante plechtigheid, met veel humor en een etentje achteraf.
Het groot feest met familie en veel vrienden was gepland op 3 augustus daarna, na mijn eindexamens en net voor ik mijn legerdienst moest vervullen.
We huwden wat vroeger voor de wet, midden in de examens van mijn laatste jaar aan de hogeschool in Gent. Zo kon ik aanspraak maken op een plaats dichter bij huis voor mijn legerdienst, bij de Zeemacht in Oostende. Bij "de marine" zoals ze bij ons zeiden.
Toen reeds de zee, toen reeds Oostende. Wie van ons twee had toen gedacht dat de zee en Oostende nog een belangrijke rol ging spelen in ons leven.
De plaats van het afscheid.
24.5.11
Luc
Vandaag wordt Luc begraven.
Een echt sociaal en joviaal mens.
Zo'n mensen gaan altijd te vroeg heen.
Een echt sociaal en joviaal mens.
Zo'n mensen gaan altijd te vroeg heen.
21.5.11
Some guys have...
Deze morgen gevonden op mijn oprit.
De Granturismo S dan nog wel.
We gaan niet zeveren over een paard meer of min.
Als ge iets doet moet ge het goed doen.
17.5.11
1955
Ja, zo lang geleden reeds.
Of, nog maar zo lang. Wat is het allemaal relatief.
Een seconde, een minuut een uur, een dag, een week, een maand, een jaar, een eeuw.
Te snel voor intense momenten, te traag voor het saaie leven.
Vandaag veel sympathiebetuigingen gekregen. SMS, facebook, telefoon.
Jaja, zelfs vanop de het paaseiland.
Ik denk dat ik me gelukkig mag achten niet vergeten te zijn.
Maar zoals altijd haal je uit de massa de belangrijkste.
Wie het moet weten weet het.
Laat de rest maar raden.
Wel mijn eerste verjaardag zonder Brigitte erbij...
Of, nog maar zo lang. Wat is het allemaal relatief.
Een seconde, een minuut een uur, een dag, een week, een maand, een jaar, een eeuw.
Te snel voor intense momenten, te traag voor het saaie leven.
Vandaag veel sympathiebetuigingen gekregen. SMS, facebook, telefoon.
Jaja, zelfs vanop de het paaseiland.
Ik denk dat ik me gelukkig mag achten niet vergeten te zijn.
Maar zoals altijd haal je uit de massa de belangrijkste.
Wie het moet weten weet het.
Laat de rest maar raden.
Wel mijn eerste verjaardag zonder Brigitte erbij...
15.5.11
14.5.11
13.5.11
Oostende
Vandaag was Brigitte 55 jaar.
Samen met tweelingzus Lut en schoonbroer Filip naar Oostende geweest voor een wel zeer geladen verjaardag. Voor Lut is iedere verjaardag die komt nooit meer dezelfde.
Elk een witte roos aan de zee geschonken.
Voor Brigitte.
In de 7 wereldzeeën...
Het blijft onwezenlijk.
Ik merk ook dat mijn dyslexie toeneemt.
Heel eigenaardig.
Samen met tweelingzus Lut en schoonbroer Filip naar Oostende geweest voor een wel zeer geladen verjaardag. Voor Lut is iedere verjaardag die komt nooit meer dezelfde.
Elk een witte roos aan de zee geschonken.
Voor Brigitte.
In de 7 wereldzeeën...
Het blijft onwezenlijk.
Ik merk ook dat mijn dyslexie toeneemt.
Heel eigenaardig.
5.5.11
De rekening
Mijn goeie vriend, mijn lijf, heeft me uiteindelijk de rekening gepresenteerd.
Na lang aarzelen waarschijnlijk want we staan elkaar zeer na.
Niet dat ik verrast was, we hadden het afgesproken. Ik mocht krediet nemen, zoveel ik wilde, wat ik maar nodig had om te overleven en om te helpen overleven zolang het nog kon.
Leven puur op kerosene, adrenaline in mensentaal. Branden en verbranden zonder rekening te houden met de eindigheid en de kwetsbaarheid van het mens zijn. Hoog en snel vliegen en denken nooit te moeten landen. Zoals Icaros, tot tegen de zon, tot je vleugels verbranden. Wel niet van hoogmoed. Omdat het moest. Een kwestie van prioriteiten. De enige prioriteit als je geliefde, je vriendje, je levensgezel in stervensnood is.
Maar ook het vuur onder de vulkaan moet plots doven bij gebrek aan brandstof. Zoals bij mij nu.
De geest nog steeds in gevecht, niet versagen, kop naar beneden is nooit een optie geweest.
Maar plots is alle kracht en weerbaarheid van je lichaam weg. Wordt de rekening gepresenteerd.
Misschien maar best, want anders brand je wel helemaal op.
Mijn lijf, mijn goeie vriend, heeft me ook geleerd hoe ik weer vuur onder de vulkaan kan krijgen.
Fijn is dat. Ik volg mijn instinct.
Zoals altijd eigenlijk.
Na lang aarzelen waarschijnlijk want we staan elkaar zeer na.
Niet dat ik verrast was, we hadden het afgesproken. Ik mocht krediet nemen, zoveel ik wilde, wat ik maar nodig had om te overleven en om te helpen overleven zolang het nog kon.
Leven puur op kerosene, adrenaline in mensentaal. Branden en verbranden zonder rekening te houden met de eindigheid en de kwetsbaarheid van het mens zijn. Hoog en snel vliegen en denken nooit te moeten landen. Zoals Icaros, tot tegen de zon, tot je vleugels verbranden. Wel niet van hoogmoed. Omdat het moest. Een kwestie van prioriteiten. De enige prioriteit als je geliefde, je vriendje, je levensgezel in stervensnood is.
Maar ook het vuur onder de vulkaan moet plots doven bij gebrek aan brandstof. Zoals bij mij nu.
De geest nog steeds in gevecht, niet versagen, kop naar beneden is nooit een optie geweest.
Maar plots is alle kracht en weerbaarheid van je lichaam weg. Wordt de rekening gepresenteerd.
Misschien maar best, want anders brand je wel helemaal op.
Mijn lijf, mijn goeie vriend, heeft me ook geleerd hoe ik weer vuur onder de vulkaan kan krijgen.
Fijn is dat. Ik volg mijn instinct.
Zoals altijd eigenlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)
